Seul otrzymał prawo do organizacji XXIV Letnich Igrzysk Olimpijskich na 84. sesji MKOl 30 września 1981 r. Po bojkotach poprzednich igrzysk olimpijskich najsilniejsi sportowcy ZSRR, USA, NRD i innych krajów w końcu mieli okazję ponownie zmierzyć swoją siłę.
Tym razem nie udało się też całkowicie uniknąć bojkotów: Kuby, Etiopii, Nikaragui i kilku innych krajów.
Mimo to w rozgrywkach wzięło udział 159 krajów, reprezentowało je 8391 sportowców, co stało się rekordem. Ponad trzy miliardy ludzi w 139 krajach świata obejrzało transmisję meczów. W programie Igrzysk znalazły się nowe dyscypliny sportowe - tenis i tenis stołowy, sprint kobiet w kolarstwie, bieg na 10 000 m dla kobiet oraz 11 innych dyscyplin.
Przyjęło się już, że najintensywniejsza walka o medale toczyła się między ZSRR, USA i NRD. Tak było w Seulu, w nieoficjalnych zawodach drużynowych, radzieccy sportowcy zdobyli 55 złotych medali, 31 srebrnych i 46 brązowych medali. Olimpijczykom z NRD udało się wycisnąć Amerykanów i zająć drugie miejsce, zdobyli 37 złotych, 35 srebrnych i 30 brązowych medali. Sportowcy ze Stanów Zjednoczonych pozostawali w tyle, zdobywając 36 złotych, 31 srebrnych i 27 brązowych medali.
Na zawodach w Seulu radziecka gimnastyczka zaprezentowała się znakomicie, zdobywając 10 nagród o najwyższym standardzie z 14. Tyle samo złotych medali zdobyli zawodnicy. Zwycięstwa odniosły męskie drużyny koszykówki i piłki ręcznej. Ponownie, podobnie jak na igrzyskach w Moskwie, radziecki pływak Władimir Salnikow zdobył złoty medal. Ale prawdziwą bohaterką olimpiady była sportowiec z NRD Christina Otto, która otrzymała 6 złotych medali w pływaniu.
Trochę za Christiną jest amerykański pływak Mat Biondi, który zdobył 5 medali na najwyższym poziomie. Jego rodaczka Janet Evans otrzymała jeszcze trzy złote medale.
Na meczach w Seulu radziecka drużyna piłkarska spisała się znakomicie, w finale pokonała wybitnych Brazylijczyków wynikiem 2:1, gole strzelili Igor Dobrowolski i Jurij Sawiczew.
Na XXIV Letnich Igrzyskach Olimpijskich sportowcy wykazali wiele znakomitych wyników, ale te igrzyska zapamiętano również z powodu dużej liczby afer dopingowych. Tak więc słynny kanadyjski sprinter Ben Johnson, który przebiegł dystans 100 metrów z fenomenalnym czasem 9, 79 sekund, stracił złoty medal. Dwóch bułgarskich ciężarowców, którzy zdobyli złote medale w swoich kategoriach wagowych, zostało zdyskwalifikowanych. Obawiając się nowych skandali, bułgarscy ciężarowcy opuścili Seul, odeszli nawet sportowcy, którzy jeszcze nie występowali.
Sędziowie nie zawsze zachowywali się obiektywnie. Tak więc na ringu bokserskim przyszła gwiazda światowego boksu, Amerykanin Roy Jones, całkowicie ograł swojego południowokoreańskiego rywala Park Si Hoon. Stosunek ciosów osiągnął 86:32 na korzyść Amerykanina, Park Si Hong został raz powalony. Jednak sędzia ostatecznie dał zwycięstwo pobitemu i ledwo stojącemu na nogach Koreańczykowi. Pomimo tej straty, Roy Jones otrzymał tytuł Outstanding Boxer of the Seoul Olympics oraz Val Barker Trophy od Międzynarodowego Stowarzyszenia Boksu Amatorów. Nagroda ta jest zazwyczaj przyznawana zwycięzcy konkursu. Później sędziowie, którzy oceniali tę walkę, zostali zdyskwalifikowani - można było udowodnić, że dostali łapówki od delegacji Korei Południowej. Decyzja w sprawie zwycięzcy nigdy nie została zmieniona, ale w 1997 roku Roy Jones został odznaczony Srebrnym Orderem Olimpijskim.
Pomimo bardzo niejednoznacznych wyników, Igrzyska Olimpijskie w Seulu stały się ważnym kamieniem milowym w historii ruchu olimpijskiego. W szczególności znaczne zaostrzenie kontroli antydopingowych pozwoliło uczynić kolejne igrzyska olimpijskie znacznie bardziej uczciwymi.
