W 1972 roku po raz pierwszy Igrzyska Olimpijskie odbyły się poza Stanami Zjednoczonymi i Europą. Stolicą XI Zimowych Igrzysk Olimpijskich było japońskie miasto Sapporo. Igrzyska odbyły się od 3 do 13 lutego.
Japonia nie twierdziła wówczas, że jest wiodącą potęgą sportową. Dlatego głównym celem Japońskiego Komitetu Olimpijskiego było pokazanie osiągnięć społeczno-gospodarczych kraju w latach powojennych. Akredytację na igrzyska otrzymało ponad 4000 dziennikarzy. To był pierwszy rekord olimpijski.
Sapporo otrzymało już prawo do organizacji igrzysk w 1940 roku, ale w związku z wojną z Chinami japoński Komitet Olimpijski zrezygnował z tej zaszczytnej misji. Igrzyska Olimpijskie wróciły do Japonii po 32 długich latach. W zawodach w 1972 r. wzięli udział sportowcy z 35 krajów, łącznie wzięło udział 1006 sportowców. Po raz pierwszy w igrzyskach zmierzyli się zawodnicy z tak niezimowego kraju jak Filipiny.
W Sapporo rozegrano 35 kompletów nagród w 10 dyscyplinach sportowych. Pierwsze miejsce w nieoficjalnych klasyfikacjach medalowych pewnie zajęła drużyna ZSRR. Sowieccy sportowcy zdobyli 16 medali, w tym 8 złotych. Drugie miejsce, niespodziewanie dla wielu, zajęła reprezentacja NRD, która po raz drugi w historii tego kraju wzięła udział w zimowych rozgrywkach.
Bohaterką olimpiady była narciarka Galina Kułakowa, która na tych samych igrzyskach zdobyła trzy złote medale olimpijskie (dystanse 5 i 10 km oraz sztafeta 4x7,5 km). Kolejnym bohaterem był Holender Ard Skhkenk. Zdobył trzy złote medale w łyżwiarstwie szybkim (1500m, 5000m i 10000m). Później w Holandii nazwano na jego cześć odmianę tulipanów.
Na igrzyskach olimpijskich w Sapporo świetna łyżwiarka figurowa Irina Rodnina po raz pierwszy została mistrzynią olimpijską. Potem jeździła na łyżwach w tandemie z Aleksiejem Ulanowem. Drugie miejsce w konkursie par zajęli także sowieccy sportowcy, byli to Ludmiła Smirnowa i Andrei Suraikin.
Prawdziwą sensacją stały się występy japońskich skoczków. Japończyk, który nie liczył na duży sukces, zajął całe podium w skoku z siedemdziesięciometrowej trampoliny. Ale wcześniej japońska drużyna miała tylko jeden srebrny medal olimpijski, zdobyty na igrzyskach w 1956 roku w Cortino d'Ampezzo.
Zimowe Igrzyska w Sapporo naznaczone były walką z „profesjonalizmem” w ruchu olimpijskim. Austriacki narciarz Karl Schranz został zawieszony w zawodach. To już drugi raz, kiedy cierpi. Po raz pierwszy został pozbawiony złotego medalu olimpijskiego na Igrzyskach Olimpijskich w Grenoble w 1968 roku. Schranz został ukarany za kontrakty ze sponsorami i reklamę dla producentów odzieży sportowej. W tamtych latach uważano, że w sportach amatorskich nie ma miejsca na pieniądze.
To właśnie konfrontacja zawodowców i amatorów spowodowała, że kanadyjska drużyna hokejowa zbojkotowała rozgrywki w Sapporo. Kanadyjscy hokeiści nalegali na przyznanie sportowcom NHL prawa do udziału w igrzyskach olimpijskich, wskazując, że radzieccy hokeiści to amatorzy tylko „na papierze”. Jednak ich prośba nie została spełniona, w wyniku czego założyciele hokeja na lodzie całkowicie odmówili udziału w zawodach. Zwycięzcami zostali hokeiści ZSRR, drugie miejsce zajęli Amerykanie, a brąz zdobyli zawodnicy Czechosłowacji.
Ciekawostka: podczas próby przed otwarciem igrzysk jeden z widzów zwrócił uwagę organizatorów na zły układ kółek na fladze olimpijskiej. Zgodnie z regulaminem pierścienie są ułożone w następującej kolejności: niebieski, żółty, czarny, zielony, czerwony. Okazało się, że na wszystkich Zimowych Igrzyskach od 1952 roku wywieszono złą flagę. I nikt nie zauważył błędu.
