Slalom wioślarski to wyścig na wzburzonym strumieniu wody, podczas którego zawodnicy muszą przejść przez wszystkie wyznaczone przez organizatorów bramki. Do zawodów wykorzystywane są zarówno rzeki, jak i sztuczne kanały, których prędkość przepływu nie jest mniejsza niż 2 m/s.
Slalom wioślarski po raz pierwszy pojawił się na Igrzyskach Olimpijskich Europy Zachodniej w 1972 roku. Organizatorzy zawodów stworzyli sztuczny tor, którego budowa kosztowała 4 000 000 dolarów. Choć slalom stał się interesującym widowiskiem dla widzów w Monachium, na 20 lat był wykluczony z programu olimpijskiego. Ta dyscyplina pojawiła się ponownie w 1992 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie.
Pokonując tor, zawodnicy starają się dotrzymać wyznaczonego czasu, który zwykle wynosi od 100 do 130 sekund, ściśle przestrzegając zasad zawodów. Wioślarze muszą przejść przez wszystkie bramki bez dotykania swoich drągów i nie przeszkadzać przeciwnikom. Naruszenie zasad karane jest naliczeniem minut karnych lub nawet dyskwalifikacją.
Gdy tylko kadłub łodzi przekroczy białą linię startu, rozpoczyna się odliczanie czasu. Kończy się, gdy łódź przekroczy białą linię mety.
Wyniki wyścigu są ustalane na podstawie wyników dwóch prób podanych każdemu zawodnikowi. Na pierwszym przejeździe wioślarze mają możliwość zapoznania się z kursem. Dlatego finałowe pływanie pokonuje się szybciej i łatwiej, ponieważ organizatorzy mogą zmienić lokalizację maksymalnie 6 bramek.
Mężczyźni rywalizują w kajakach i canoe, a kobiety tylko w kajakach. Kajaki używane w slalomie wioślarskim są dwojakiego rodzaju: jednoosobowe i dwójkowe.
Aby zapewnić uczciwe warunki wszystkim sportowcom, ich kolejność startu ustalana jest z łodziami słabszych wioślarzy na przedzie. Ponadto wprowadzono normy określające minimalną możliwą wagę kajaków i kajaków.
W 2006 roku powstała Rosyjska Federacja Slalomu Wioślarskiego, która zajmuje się rozwojem tego sportu i wspieraniem instytutu drużyn narodowych. Związek ten obejmuje 17 federacji regionalnych.
