W większości przypadków nie da się przebiec półmaratonu lub 21,1 km bez treningu sportowego i biegowego. W najlepszym przypadku ten dystans będzie można częściowo chodzić i częściowo przebiec, a w większym stopniu – chodzić. Wyjątkiem są biegacze uzdolnieni genetycznie.
Kto może przebiec półmaraton?
Jeżeli osoba nie trenowała dłużej niż sześć miesięcy lub nigdy nie przebiegła więcej niż 10 km, nie będzie w stanie przebiec 21,1 km. To jest oczywiste dla wszystkich.
Jeśli ktoś uprawiał sport: trenował na symulatorach, pływał, uprawiał gimnastykę czy jogę, a także inne sporty, to również nie może przebiec nawet połowy dystansu maratonu.
Jedynym sposobem na przygotowanie i ukończenie półmaratonu jest regularne bieganie. Profesjonalni biegacze twierdzą, że 7 tygodni przygotowań wystarczy na wyścig o długości 21,1 km. Jest szansa na przebiegnięcie półmaratonu bez przygotowania, ale uszczerbek na zdrowiu będzie ogromny. Co więcej, po takim eksperymencie osoba na zawsze nienawidzi biegania we wszystkich jego przejawach.
Co się stanie, jeśli przebiegniesz półmaraton bez przygotowania
Przede wszystkim często będziesz musiał przejść z biegania na chodzenie. Nawet jeśli pierwsze kilometry pokonamy w dobrym tempie, to po 10-12 km siły się wyczerpią. Biegacz będzie musiał iść lub całkowicie się zatrzymać, aby odzyskać oddech. Pozostałe kilometry najprawdopodobniej będą musiały przejść pieszo i w dość wyczerpanym stanie.
Co więcej, każdy postój i każde przejście z biegu na krok doda mniej siły i za każdym razem będzie trudniej wrócić do biegu.
Po drugie, zaczną się problemy z brakiem równowagi jonów i elektrolitów. To problem wszystkich biegaczy długodystansowych, którzy odmawiają jedzenia i picia. Ale dla niewytrenowanych biegaczy półmaratonu jest to powszechny problem. Brak równowagi w elektrolitach prowadzi do zaburzeń termoregulacji, a brak równowagi jonowej do spontanicznego wypróżniania.
Po trzecie, nieprzygotowany sportowiec zacznie odczuwać ból mięśni nóg, nasilający się z każdym kilometrem i regularnie przechodzący w skurcze. Prędzej czy później te bóle staną się dzikie i zaczną prowadzić do dezorientacji i zawrotów głowy. W takim przypadku zawodnik opuszcza bieg na pierwszej stacji pomocy medycznej.
Osoby otyłe lub płaskostopie najprawdopodobniej będą musiały zakończyć wyścig z traumatologiem. Niewyćwiczone serce w odległości 20 km może cierpieć z powodu niewydolności serca, arytmii, a nawet zawału serca.
Po godzinie nieprzerwanego biegu niewytrenowany organizm pobiera glukozę z krwi do pracy mięśni, co może prowadzić do omdlenia. Doświadczeni maratończycy polegają na odżywczych żelach, aby temu zapobiec. Nie pomogą niedoświadczonym ludziom: ciało w stanie stresu nie będzie w stanie ich przyswoić.
Problem polega na tym, że doświadczeni biegacze długodystansowi osobno trenują swoje ciała, aby przyswajać jedzenie w stresującym stanie. Co więcej, wielu profesjonalistów może bezpiecznie pokonywać duże odległości bez zasilania, choć wolniej niż oni.
