W 1980 roku odbyły się dwie olimpiady – letnia w Związku Radzieckim, zimowa w Stanach Zjednoczonych. Na stolicę igrzysk wybrano Lake Placid, które już w 1932 roku gościło podobne zawody.
Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1980 odbyły się w odpowiednim czasie – udało się je zakończyć przed wybuchem skandalu związanego z bojkotem igrzysk olimpijskich w Moskwie. Dlatego wszystkie państwa, które miały wziąć udział w rozgrywkach, wysłały na mecze swoje drużyny, chwilowo zamykając oczy na konfrontację polityczną.
Niektóre stany, takie jak Cypr i Kostaryka, były po raz pierwszy reprezentowane na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich. Po raz pierwszy w komunistycznej historii na igrzyskach obecny był także zespół Chińskiej Republiki Ludowej. Wcześniej w rozgrywkach brała udział tylko delegacja Tajwanu, a Chiny uważały, że same nie mogą konkurować z nieuznawanym państwem, które z kolei nie uważało reżimu komunistycznego w Chinach za zasadny.
W nieoficjalnych zawodach drużynowych pierwsze miejsce zajęła drużyna narodowa ZSRR. Najbardziej udany był występ sowieckich biathlonistów i narciarzy. Łyżwiarze przywieźli też złoto. Irina Rodnina, gwiazda igrzysk olimpijskich w 1972 i 1976 roku, potwierdziła swój status, zdobywając trzecie złoto olimpijskie w parze z Aleksandrem Zajcewem. W tańcu na lodzie prym wiodła również para radziecka Natalia Linichuk i Giennadij Karponosow. W ciężkiej walce radzieccy hokeiści również zdołali zdobyć srebro.
Drużyna NRD zajęła drugie miejsce z lekkim opóźnieniem w stosunku do Związku Radzieckiego. Tradycyjnie wysoki poziom pokazali niemieccy bobslejowcy i narciarze.
Stany Zjednoczone zajęły dopiero trzecie miejsce. Sportowcy tego kraju otrzymali 12 medali, prawie 2 razy mniej niż sportowcy ZSRR i NRD. A 5 z 6 złotych medali dla Amerykanów zdobył łyżwiarz Eric Hayden. Ustanowił rekord – nikt przed nim nie zdobył pierwszego miejsca na wszystkich dystansach w łyżwiarstwie szybkim. Szóste złoto w Ameryce przywiozła tradycyjnie silna w tym kraju drużyna hokejowa.
