W 1968 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski ponownie powierzył przeprowadzenie Igrzysk Francji. W tym roku Grenoble stało się stolicą międzynarodowych zawodów sportowych w sportach zimowych.
Ostateczna decyzja, że igrzyska odbędą się w Grenoble, została podjęta na posiedzeniu Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) w 1964 roku. Rywalami Grenoble były japońskie miasto Sapporo, norweska stolica Oslo oraz Lake Placid, położone w Stanach Zjednoczonych. Francuski ośrodek narciarski zwyciężył z niewielką przewagą w ostatniej rundzie zawodów z kanadyjskim miastem Calgary.
W ciągu 4 lat w Grenoble zbudowano kilka specjalnych obiektów sportowych na igrzyska, np. Stadion Olimpijski. Trasy narciarstwa alpejskiego i saneczkarstwa istniały już wcześniej, co pozwoliło na obniżenie kosztów finansowych przygotowań do igrzysk.
W rozgrywkach wzięło udział tylko 37 państw. Te zawody były debiutem marokańskiej drużyny. Również Igrzyska Olimpijskie 1968 były pierwszymi, w których osobno wzięły udział drużyny NRD i RFN.
Pierwsze miejsce w nieoficjalnej klasyfikacji medalowej zajęła Norwegia, co odzwierciedlało wysoki poziom wyszkolenia zawodników tej drużyny w sportach zimowych. Najlepiej pokazali się norwescy narciarze. Kilka medali przywieźli też łyżwiarze i biathloniści.
Drugim z opóźnieniem tylko jednego medalu był Związek Radziecki. Reprezentacja ZSRR w hokeju na lodzie otrzymała złoto. Znakomicie wypadli radzieccy łyżwiarze. Pierwsze miejsce zajęła para Ludmiły Biełousowej i Olega Protopopowa, a drugie Tatiana Żuk i Aleksander Gorelik. Również jedno złoto trafiło do radzieckiego sportowca za skoki narciarskie, co było znaczącym sukcesem ZSRR w tej dyscyplinie.
Trzecia była drużyna Francji, kraju gospodarza. Niemal wszystkie medale kadry narodowej przywieźli narciarze, których poziom we Francji jest tradycyjnie wysoki. Drużyna ze Stanów Zjednoczonych wypadła dość przeciętnie, zajmując w klasyfikacji generalnej 9. miejsce. Jedyny złoty medal dla kraju przywiozła występująca w łyżwiarstwie figurowym Peggy Flaming.
