Po udanym tygodniu sportów zimowych w Chamonix w 1924 r. na kolejny sezon olimpijski zaplanowano osobne zimowe igrzyska olimpijskie. Miejscem spotkania było szwajcarskie miasto St. Moritz.
W II Zimowych Igrzyskach Olimpijskich wzięło udział 25 krajów. Po raz pierwszy na Igrzyskach Zimowych rywalizowały Niemcy, których drużyna nie była wcześniej zapraszana na międzynarodowe zawody z powodu agresji w I wojnie światowej. Te zimowe igrzyska olimpijskie były również pierwszymi dla reprezentacji Argentyny, Estonii, Litwy, Luksemburga, Meksyku, Holandii, Rumunii i Japonii. W zawodach nie brali udziału sportowcy afrykańscy. Związek Radziecki również nie został dopuszczony do igrzysk, chociaż kilka krajów europejskich już to uznało. Konflikt był spowodowany nie tylko działaniami Zachodu, ale także niechęcią do ustępstw ze strony władz sowieckich. W rezultacie sportowcy z ZSRR otrzymali wstęp na igrzyska olimpijskie dopiero po II wojnie światowej.
Program konkursu został rozszerzony. Dodano nowy sport - szkielet. Tym samym zawody odbyły się w 8 dyscyplinach. Kobiety brały udział tylko w łyżwiarstwie figurowym – jako zawodniczki solo lub w parach.
W nieoficjalnych klasyfikacjach pierwsze miejsce zajęła drużyna Norwegii. Kraj ten pokazał tradycyjnie wysoki poziom wyszkolenia sportowców w dyscyplinach sportów zimowych. Wystąpili najlepsi narciarze i łyżwiarze tego kraju. Jeden złoty medal zdobyła również norweska łyżwiarka figurowa Sonia Henie.
Drugie miejsce zajęły Stany Zjednoczone ze znacznym opóźnieniem. Złoto do tego stanu przynieśli bobslejowcy i uczestnicy zawodów szkieletowych.
Drużyna Szwecji zajęła trzecie miejsce. Jeden złoty medal przywiózł jej narciarz Eric Hedlund, a drugi samotny łyżwiarz Gillis Grafström. A reprezentacja gospodarza zawodów - Szwajcarii - zdobyła tylko jeden brązowy medal. Została odebrana przez krajową drużynę hokejową. Z kolei złoto hokejowe trafiło do Kanady – światowego lidera w tym sporcie.
