Stolicą XV Letnich Igrzysk Olimpijskich była stolica Finlandii – Helsinki. Zgodnie z planem Helsinki miały być gospodarzem igrzysk olimpijskich w 1940 roku. W tym czasie zbudowano wszystkie główne obiekty sportowe i wioskę olimpijską, ale II wojna światowa, która rozpoczęła się w 1939 r., Wprowadziła własne zmiany. Dopiero 12 lat później wielki sport powrócił do Helsinek.
Wielkie otwarcie igrzysk odbyło się 19 lipca. Tysiące ludzi powitało wielkiego fińskiego biegacza Paavo Nurmiego, któremu powierzono moc zapalania olimpijskiego płomienia nad stadionem. Po raz pierwszy w Igrzyskach wzięli udział przedstawiciele 49 krajów. W zawodach wzięło udział 4925 sportowców. Był to pierwszy rekord olimpijski dla tych igrzysk.
Szczególnie ważny jest dla nas fakt, że Igrzyska w Helsinkach były pierwszymi igrzyskami olimpijskimi, na które zaproszona została drużyna ze Związku Radzieckiego. Oprócz sportowców radzieckich na Igrzyskach w 1952 roku zadebiutowali przedstawiciele Ghany, Wietnamu Południowego, Bahamów, Izraela, Niemiec, Tajlandii, Indonezji, Nigerii, Hongkongu, Gwatemali i Antyli Holenderskich.
Na igrzyskach rozegrano 149 zestawów nagród w 17 dyscyplinach sportowych. W nieoficjalnych klasyfikacjach medalowych sowieccy sportowcy, debiutanci igrzysk olimpijskich, dzielili pierwsze miejsce z sportowcami amerykańskimi.
Konfrontacja najsilniejszych drużyn USA i ZSRR zaostrzyła sportowe zmagania. Dość powiedzieć, że podczas jednego dnia zawodów rekord świata w skoku w dal był aktualizowany 30 razy.
To właśnie od tych gier rozpoczęła się konfrontacja na arenie sportowej dwóch systemów politycznych. Stopniowo do tej walki włączyły się wszystkie potęgi sportowe. Na sportowców ZSRR wywierano dużą presję, biorąc pod uwagę trudną sytuację polityczną tamtych czasów. Za przegranie 1/8 finału z drużyną jugosłowiańską drużyna piłkarska ZSRR została surowo ukarana, a drużyna CDSA, która stanowiła podstawę drużyny olimpijskiej w piłce nożnej ZSRR, została całkowicie rozwiązana, a wszyscy gracze zostali zmuszeni do przeniesienia się do innych kluby.
Mimo takiej presji radzieccy sportowcy występowali więcej niż godnie. Słynny radziecki gimnastyk Wiktor Czukarin stał się prawdziwym bohaterem igrzysk olimpijskich. W czasie zawodów miał 31 lat, za nim była wojna i faszystowska niewola, ale to nie przeszkodziło mu zostać pierwszym absolutnym mistrzem olimpijskim w gimnastyce artystycznej w historii ZSRR.
Ale pierwszy medal olimpijski w historii sowieckiego sportu został przyznany słynnej rzucającej dyskiem Ninie Romaszkowej (Ponomareva).
W sumie na tych igrzyskach sowieccy sportowcy zdobyli 71 medali, w tym 22 najwyższej godności.
Igrzyska Olimpijskie 1952 w Helsinkach słyną z jednego zabawnego faktu. Zapisały się w historii ruchu olimpijskiego jako niezamknięte igrzyska.
3 sierpnia, podczas ceremonii zamknięcia Igrzysk, Prezydent MKOl Siegfried Engström wygłosił uroczyste przemówienie, ale zapomniał wypowiedzieć ostatnie zdanie zapisane w statucie: „Ogłaszam XV Igrzyska Olimpijskie zamknięte”.
Olimpiada w Helsinkach trwała dwa tygodnie, ale nie została jeszcze zakończona.
