W 1988 roku południowokoreański Seul był gospodarzem Letnich Igrzysk Olimpijskich. Igrzyska te były rekordowe pod wieloma względami: liczby uczestniczących krajów, sportowców, trenerów, dziennikarzy, nagród, liczby służb bezpieczeństwa i telewidzów. Nie obyło się bez skandali.
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Seulu w 1988 roku były 24. z rzędu. Odbyły się one od 17 września do 2 października. Inne azjatyckie miasto, japońska Nagoja, rywalizowało z Seulem o prawo do ich przyjęcia. Wybór MKOl padł jednak na Koreę Południową.
Ponad 9000 sportowców ze 160 krajów przyjechało do Seulu, aby walczyć o 237 kompletów medali. Mimo że afera początku lat 80. towarzysząca igrzyskom w Los Angeles i Moskwie pozostała w tyle, echa tamtego okresu dotknęły także igrzyska w Korei Południowej. Korea Północna postanowiła je zbojkotować. Pjongjang odmówił wysłania swoich sportowców do Seulu, ponieważ MKOl odrzucił propozycję Kim Il Sunga przeniesienia części zawodów do KRLD w celu zademonstrowania jedności Półwyspu Koreańskiego. Jeśli władze sowieckie postanowiły nie pozbawiać sportowców głównych zawodów czteroletniego okresu, to przywódcy Kuby, Nikaragui, Etiopii i niektórych innych państw poparli bojkot Phenianu, wysuwając na pierwszy plan ambicje polityczne.
Sytuację pogarszał fakt, że około trzydziestu krajów w ogóle nie miało powiązań dyplomatycznych z Seulem. Mimo to MKOl niczego nie zmienił, a w Seulu odbyły się XXIV Letnie Igrzyska Olimpijskie.
Maskotką konkursu był bohater koreańskich legend – tygrys amurski. Aby zneutralizować negatywne aspekty tego drapieżnika, został przedstawiony jako raczej słodki tygrys i nazwany Hodori. W tłumaczeniu z języka koreańskiego nazwa ta oznacza „Tiger Boy”. Głównym atrybutem maskotki była mała czapka narodowa noszona na jednym uchu.
Podczas ceremonii otwarcia 76-letni koreański maratończyk Son Ki-Chang przyniósł na stadion olimpijski pochodnię z ogniem. Flagę radzieckiej drużyny narodowej niósł zapaśnik Aleksander Karelin. W Seulu udało mu się zdobyć swój pierwszy złoty medal olimpijski.
Program Letnich Igrzysk w Korei Południowej został po raz kolejny rozszerzony. Pojawił się w nim tenis i tenis stołowy, kolarstwo i bieg na 10 000 metrów dla kobiet oraz 11 innych dyscyplin.
Nie bez skandalu dopingowego na Igrzyskach w Seulu. Nieprzyjemnym incydentem było skazanie sprintera z Kanady Bena Johnsona za zażywanie nielegalnych narkotyków. Udało mu się genialnie ograć swoich konkurentów w biegu na 100 metrów. Ale po kontroli antydopingowej Kanadyjczyk musiał zwrócić medal. Z tego samego powodu złotych medali pozbawieni zostali także bułgarscy sztangiści Angel Genchev i Mitko Grablev oraz węgierski sztangista Kalman Cengery.
Triumfatorem Igrzysk Olimpijskich w Seulu była reprezentacja Związku Radzieckiego, która wygrała w klasyfikacji generalnej medalu drużynowego. Poprzednie Igrzyska, które odbyły się w Los Angeles, zostały zmuszone do opuszczenia przez radzieckich sportowców z powodu bojkotu politycznego. Przerwa była tylko z korzyścią dla sportowców. Udowodnili, że tak jak poprzednio wyznaczają trendy w światowym sporcie. Radzieccy piłkarze byli w stanie zdobyć złoto po 32-letniej przerwie, a koszykarze po 16-letniej przerwie. W sumie reprezentacja ZSRR zgarnęła 55 złotych, 31 srebrnych i 46 brązowych medali.
Najbliższym rywalem drużyny sowieckiej była drużyna narodowa NRD. Posiada 37 złotych, 35 srebrnych i 30 brązowych medali. Pierwsza trójka dopełniła amerykańska drużyna. Sensacją Seulu był występ gospodarzy igrzysk. Reprezentacja Korei zdołała wywalczyć 12 medali na najwyższym poziomie, co pozwoliło jej zająć czwarte miejsce w ogólnej klasyfikacji drużynowej.
