Narciarstwo alpejskie już dawno przestało być dyscypliną czysto sportową, stając się bardzo popularną formą aktywnego wypoczynku dla milionów ludzi na całym świecie. Alpy są uważane za kolebkę narciarstwa zjazdowego, ale teraz istnieją stoki narciarskie nawet w krajach, w których absolutnie nie ma śniegu. Wszystkie pozwalają jeździć na nartach każdemu, bez względu na doświadczenie i kwalifikacje sportowe.
Wszystkie stoki narciarskie, w zależności od wskaźników złożoności, można warunkowo podzielić na kilka kategorii.
Trasy dla początkujących
Zielone stoki należą do najprostszych. Początkujący narciarze mogą poruszać się po nich „w linii prostej”, praktycznie bez prędkości. Tak więc w obecności nieco większego nachylenia zawsze występuje przeciwnachylenie. W większości przypadków zatrzymają się na nim nawet narciarze, którzy nie potrafią skręcić. Takie szlaki są starannie pielęgnowane, aby nie było żadnych wybojów.
W narciarstwie alpejskim nie ma ograniczeń wiekowych. Możesz zacząć w wieku 4-6, 11-12 i 14-15 lat. A wiek emerytalny w żadnym wypadku nie jest przeszkodą dla narciarstwa.
Średni poziom
Dalej w stopniu trudności są trasy niebieskie – przeznaczone dla narciarzy tzw. średniozaawansowanych. Na tego typu trasach wzrasta nachylenie niektórych odcinków, a także zmienna rzeźba terenu. Charakteryzują się również brakiem pagórków, ostrymi zmianami rzeźbionych zboczy, obecnością zwiększonej stromości. Wszystko to sprawia, że zjazd po niebieskim torze jest bardziej urozmaicony i ciekawszy, a proste, częste odcinki z lekkim nachyleniem pozwalają na szybką jazdę.
Szlaki dla profesjonalistów
Czerwone biegi są uważane za trudne. Są specjalnie stworzone dla sportowców na wysokim poziomie. Trasy tego typu wyróżniają się jeszcze większą stromością, brakiem płaskich odcinków z połączeniem krótkich stromych miejsc. Aby jeździć na takich trasach, trzeba być bardzo dobrym na zakrętach o krótkim promieniu na nartach równoległych, które pozwalają na wygaszenie prędkości na czas. Doświadczeni narciarze na czerwonych stokach mogą jeździć na małych i dużych łukach w całym zakresie prędkości. Takie trasy są starannie pielęgnowane, ponieważ przy dużej liczbie narciarzy pod koniec dnia mogą pojawić się wyboje.
Pierwsze miejsce wśród najlepszych stoków narciarskich zajmuje kanadyjski Whistler. Znajduje się 120 km od Vancouver.
Do tej kategorii zalicza się również szereg stoków off-piste o mniejszej stromości, które ze względu na walory przyrodnicze nie mogą być polecane narciarzom z niewielkim doświadczeniem narciarskim. Zbocza tego typu są często oznaczone czerwoną przerywaną linią.
Szczególnie trudne są trasy czarne – przeznaczone są dla profesjonalistów, ponieważ charakteryzują się trudnymi odcinkami, od twardych, stromych desek z wybojami po dziewiczy śnieg, miejsca niezbyt łagodne, ale wąskie, ostre zakręty o różnych stokach. Na diagramach zjazdy tego rodzaju zaznaczono czarną przerywaną linią. Znajdują się w nim również sztuczne hopki dla halfpipe, muld i jump dla snowboardzistów.
