Po 12-letniej przerwie organizatorem V Zimowych Igrzysk Olimpijskich naszych czasów została Szwajcaria, czyli miasto St. Moritz. Otwarcie zawodów odbyło się 30 stycznia 1048, a wyniki podsumowano 8 lutego na ceremonii zamknięcia w Pałacu Sportów Łyżwiarstwa Szybkiego olimpijskiego.
Wielką przerwę między igrzyskami spowodowały walki. Dopiero po zawarciu pokoju Międzynarodowy Komitet Olimpijski podjął decyzję o wznowieniu igrzysk. Nie było konkurencji: tylko kraje, które nie brały bezpośredniego udziału w II wojnie światowej, mogły zorganizować Białą Olimpiadę. Wybór był niewielki: Szwecja lub Szwajcaria. W rezultacie zaszczyt organizacji „Revival Games” przypadł szwajcarskiemu miastu St. Moritz, które w przeciwieństwie do ogłoszonego szwedzkiego miasta Falun posiadało stoki odpowiednie do uprawiania sportów narciarskich.
Mimo dość krótkiego czasu przeznaczonego na przygotowanie obiektów sportowych, gospodarze wykonali świetną robotę. Powstały komitety organizacyjne, z których każdy zajmował się rozwiązaniem ściśle określonego zakresu spraw. W ścisłej współpracy z rządem szwajcarskim i MKOl komitety te były w stanie bez problemu zorganizować pierwsze igrzyska po krwawej wojnie.
To nie pierwszy raz, kiedy St. Moritz ma zaszczyt gościć na swoich terenach sportowych olimpijczyków z całego świata. Mimo świetnej organizacji kibice i sportowcy doświadczali ogromnych niedogodności ze względu na małe trybuny, rozrzucone obiekty, na których odbywały się zawody oraz ich izolację od miejsc odpoczynku. Drużyny sportowe z 28 krajów wzięły udział w V Zimowych Igrzyskach Olimpijskich, grając 22 komplety nagród. Wśród 669 sportowców było tylko 77 kobiet.
Niektóre niedogodności spowodowane oddaleniem stadionów od hoteli zostały z nawiązką przyćmione przez widowisko zawodów. Po raz pierwszy w historii ruchu olimpijskiego na stadionach zamontowano duże chronometry ze szwajcarską precyzją z dokładnością do setnych sekundy, liczące czas od startu do mety. Pozwoliło to uniknąć powtórki sytuacji, gdy 4 sportowców z różnych krajów wspięło się na jeden stopień podium.
Trudny okres powojenny wpłynął na liczbę uczestników i widzów. Niektórzy sportowcy nie mieli nawet niezbędnego sprzętu. Np. norwescy narciarze poprosili ekipę amerykańską o niezbędny sprzęt. Drużyny niemieckie i japońskie nie zostały dopuszczone do udziału w igrzyskach ze względu na to, że ich kraje były agresorami, którzy rozpętali wojnę. Ale po raz pierwszy zaprezentowano sportowców z Danii, Islandii, Korei i Chile. Zespół sowiecki był tylko obserwatorem.
Oprócz 9 sportów, w których rozgrywano medale (łyżwiarstwo szybkie, narciarstwo alpejskie, bobsleje, narciarstwo biegowe i kombinowane, szkielet, łyżwiarstwo figurowe, skoki narciarskie i hokej), na igrzyskach odbyły się również pokazy pokazowe: pięciobój zimowy i prototyp biathlonu - zawody patroli wojskowych.
W imprezie drużynowej zwyciężyły drużyny dwóch krajów jednocześnie - Norwegii i Szwecji, które zebrały tyle samo medali. 4 złote, 3 srebrne i 3 brązowe. Drugiego stopnia podium nikt nie zajął, ale na trzecim znalazła się Szwajcaria z 3 złotymi, 3 srebrnymi i 10 brązowymi medalami.
