Jubileuszowe igrzyska olimpijskie, które minęły 100 lat po ich wznowieniu, odbyły się w 1996 roku w amerykańskim mieście Atlanta. Po raz pierwszy rywalizowały w nich nie reprezentacje Rosji i republik związkowych, ale poszczególne reprezentacje państw, które wcześniej były częścią ZSRR.
To wspaniałe wydarzenie sportowe nie było najbardziej udane dla sportowców, którzy grali w drużynie Federacji Rosyjskiej. Igrzyska Olimpijskie w Atlancie w 1996 r. słyną z niewielkiej liczby medali zdobytych przez Rosję. Choć w nieoficjalnej imprezie drużynowej zajęła drugie miejsce po Stanach Zjednoczonych, łączna liczba nagród wyniosła zaledwie 63. Z tego złoto – 26, srebro – 21 i brąz – 16. Gospodarze igrzysk olimpijskich, Amerykanie, którzy zajęli pierwsze miejsce miejsce w liczbie medali, w ich skarbonce umieść 101. nagroda.
Największym sukcesem rosyjskich drużyn były zawody w gimnastyce artystycznej i rytmicznej, pływaniu synchronicznym i nurkowaniu. W wielu sportach, w których tradycyjnie zwyciężali radzieccy sportowcy, Rosjanie nie zdołali nawet wejść do pierwszej szóstki. Badminton, kolarstwo szosowe, slalom wioślarski, łucznictwo i tenis stały się takimi „nieudanymi” sportami dla mężczyzn. Kobiety poniosły porażki w badmintonie, wioślarstwie, kajakarstwie, moutainbaku, strzelaniu do rzutek, pływaniu, tenisie i łucznictwie.
Z ogólnej liczby rosyjskich sportowców tylko 52% członków kadry narodowej zdołało zdobyć medale, przygotowanie pozostałych 48% zostało ocenione na podstawie wyników tych gier jako nieudane. Eksperci zauważyli wyraźny regres w kobiecych typach programu sportów olimpijskich. Było to szczególnie widoczne w zawodach judo kobiet, kolarstwie torowym, pływaniu, łucznictwie, tenisie stołowym i hokeju na trawie.
Sytuację w sporcie związanym z graniem (koszykówka, siatkówka, piłka ręczna) oraz cykliczną (wioślarstwo, bieganie lekkoatletyczne, pływanie), zgodnie z wynikami rozgrywek, nazwano niekorzystną. Bardzo przeciętnie wypadła również reprezentacja kraju w zapasach grecko-rzymskich, z którą wiązano szczególne nadzieje. Nieskuteczne było też przyciąganie do kadry olimpijskiej sportowców, którzy grali już w zagranicznych klubach – do wspólnej skarbonki przynieśli bardzo niewiele dodatkowych punktów.
