W maju 1931 r. w Barcelonie, na sesji MKOl, zdecydowano, że Letnie Igrzyska Olimpijskie 1936 r. odbędą się w Berlinie, a zimowe – w dwóch innych niemieckich miastach – Garmisch i Partenkirchen. Miasta te wygrały walkę z niemieckimi miastami Schreiberhau i Braunlag oraz St. Moritz (Szwajcaria). W igrzyskach wzięło udział 646 sportowców, w tym 80 kobiet, z 28 krajów. Rozegrano 17 zestawów nagród. Po raz pierwszy w Igrzyskach Olimpijskich wzięli udział australijscy, greccy, hiszpańscy, bułgarscy sportowcy oraz sportowcy z Liechtensteinu.
Burzliwa fala protestów wybuchła z krajów i sportowców, którzy nie chcieli przyjeżdżać do kraju z faszystowskim reżimem, ale MKOl nie zareagował na to. Niemniej jednak Komitet Organizacyjny Igrzysk dołożył wszelkich starań, aby więcej krajów i sportowców wzięło udział w igrzyskach. Tak więc w odpowiedzi na oświadczenie Narodowego Komitetu Olimpijskiego USA, że nie mają wystarczających środków na wysłanie reprezentacji narodowej do Niemiec, nadeszła anonimowa darowizna (50 000 USD).
Niemieckie kierownictwo próbowało propagować swój reżim, nienawiść do Żydów. Musimy jednak oddać hołd MKOl, aw szczególności jego prezydentowi Henri de Bayeux-Latour. W rozmowie z kanclerzem Rzeszy Adolfem Hitlerem powiedział, że tablice i tarcze z napisami typu „Żydzi są tu niepożądani” czy „Psom i Żydom nie wolno wchodzić” powinny zostać usunięte z ulic miast i drzwi do toalet, ponieważ są one sprzeczne z tradycjami olimpijskimi. Wtedy Hitler zadał pytanie: „Panie Prezydencie, kiedy jest Pan zaproszony do odwiedzin, nie uczy Pan właścicieli, jak dbać o dom, prawda?” Jednak Latour znalazł odpowiedź: „Przepraszam, kanclerzu, ale kiedy na stadionie wywieszona jest flaga z pięcioma pierścieniami, to już nie są Niemcy. To jest Olimpia, a my jesteśmy w niej mistrzami”. Następnie znaki zostały usunięte. Warto dodać, że w reprezentacji Niemiec był jeden żydowski sportowiec – Rudi Bal.
Podczas II wojny światowej faszystowski reżim okrutnie traktował sportowców, którzy występowali w Garmisch-Partenkirchen. Jednym z najsmutniejszych przykładów jest uwięzienie w obozie koncentracyjnym Norwega Birgera Ruuda, dwukrotnego mistrza olimpijskiego w skokach narciarskich.
Po raz pierwszy do programu olimpijskiego włączono zawody w narciarstwie alpejskim. Uczestniczyli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Mistrzami zostali Niemcy - Christel Krantz i Franz Pfnur.
MKOl zabronił instruktorom narciarstwa udziału w zawodach, a nawiasem mówiąc, byli profesjonalistami. Narciarze austriaccy i szwajcarscy zbojkotowali igrzyska. Tylko nieliczni Austriacy poszli na start, i to już pod banderą Niemiec.
Również po raz pierwszy na Igrzyskach Olimpijskich odbyła się męska sztafeta narciarska 4x10 km. Finowie zostali w nim mistrzami. Bohaterem olimpiady został norweski łyżwiarz Ivar Ballangrud, zdobywając złoto na dystansach 500, 5000 i 10000 m oraz złoto na dystansie 1500 m. Tutaj fenomenalna łyżwiarka figurowa z Norwegii Sonya Heni zdobyła swoją trzecią (i notabene, ostatni) złoty medal Igrzysk Olimpijskich.
W hokeju Kanadyjczycy niespodziewanie przegrali w finale z Wielką Brytanią, która składała się jednak z tubylców Kanady.
Sportami demonstracyjnymi były wyścig patroli wojskowych i stadnina lodowa (bawiańska gra lodowa). Główna różnica między „odpływem lodu” a curlingiem polega na tym, że prędkość poruszania się kamieni za pomocą szczotek nie zmienia się.
Wynik: pewne zwycięstwo Norwegów w rywalizacji drużynowej (7 złotych, 5 srebrnych i 3 brązowe medale). Druga - Niemcy, ze względu na sukces narciarzy (3-3-0), trzecia - Szwedzi (2-2-3).
