W 1992 roku we francuskim miasteczku Albertville, leżącym u podnóża Alp, nie po raz pierwszy odbyły się igrzyska olimpijskie. Siedemdziesiąt lat wcześniej olimpijczycy walczyli już o tytuł najlepszych w tym miejscu. Impreza sportowa została przyćmiona zawirowaniami politycznymi. Dwa miesiące przed rozpoczęciem tych igrzysk upadł Związek Radziecki.
Igrzyska Olimpijskie w Albertville odbyły się od 8 do 23 lutego 1992 roku. Stała się szesnastą Zimową Olimpiadą. Na igrzyska przybyło ponad 1, 8 tysięcy sportowców z 64 krajów świata. W 13 dyscyplinach rozegrano 57 kompletów medali.
Oficjalnym emblematem zawodów był płomień olimpijski, pomalowany na kolory francuskiego regionu Savoy. Maskotką igrzysk w Albertville była fikcyjna postać o imieniu Mazhik - pół człowiek, pół bóstwo. Sami Francuzi umieścili go jako bajkowego elfa. Swoim kształtem przypominał gwiazdę. W Albertville po raz pierwszy w historii współczesnego ruchu olimpijskiego zastąpiono oryginalną maskotkę. Początkowo kozica górska została zatwierdzona w tym charakterze, ale ten obraz nie stał się popularny, dlatego postanowiono go zastąpić.
Albertville trudno uznać za stolicę igrzysk olimpijskich. W tym mieście rozegrano mniej niż jedną trzecią wszystkich kompletów medali. Dzieje się tak dlatego, że obiekty sportowe nie były skoncentrowane w jednym miejscu, ale rozproszone po 12 wsiach i miasteczkach najbliższych Albertville. W związku z tym zbudowano nie jedną dużą wioskę olimpijską, ale sześć małych. Po zawodach miejscowa gmina znalazła swoje przeznaczenie, ale imponujących rozmiarów „Teatr Ceremonii”, w którym odbyło się otwarcie i zamknięcie igrzysk, wkrótce został rozebrany do samych fundamentów jako zbędny. Pochodnia z ogniem została dostarczona na uroczystość otwarcia naddźwiękowym samolotem Concorde.
Po raz pierwszy w programie olimpijskim pojawiły się zawody short track, freestyle i biathlon kobiet. Program demonstracyjny tych gier obejmował curling, narciarstwo szybkie i akrobatykę na nartach.
Po rozpadzie Związku Radzieckiego tak zwana zjednoczona drużyna przybyła na igrzyska olimpijskie w Albertville. Miała nieoficjalną nazwę - drużyna narodowa WNP i występowała pod hymnem i pod sztandarem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Zespół ten składał się z sześciu państw: Rosji, Białorusi, Ukrainy, Kazachstanu, Uzbekistanu, Armenii. Sportowcy zjednoczonej drużyny zdobyli 23 medale, z których 9 odznaczało się najwyższą godnością.
Oddzielnie występowały republiki bałtyckie byłego ZSRR: Estonia, Łotwa i Litwa. Były jugosłowiańskie republiki Słowenii i Chorwacji również wolały występować solo. Z kolei niemiecka reprezentacja narodowa po upadku muru berlińskiego przybyła do Albertville w zjednoczonym składzie.
W narciarstwie biegowym mężczyzn Norwegowie nie mieli sobie równych. Byli w stanie stać się pierwszymi na wszystkich dystansach. Szczególnie wyróżniony został narciarz Vegard Ulvang, który zdobył trzy złote i jedno srebro. W narciarstwie biegowym kobiet największe sukcesy osiągnęły zawodniczki zjednoczonej reprezentacji narodowej. Bohaterką został Ljubow Egorova. W biathlonie przywództwo objęli sportowcy z Niemiec, Francji i reprezentacji narodowej WNP. W łyżwiarstwie szybkim Niemcy mieli dużą przewagę. Sportowcy drużyny CIS triumfowali w łyżwiarstwie figurowym.
Sportowcy z Niemiec zdobyli mistrzostwo drużynowe. Drugie miejsce zajęli olimpijczycy z WNP, a trzecie - Norwegia.
