Wioślarstwo zostało włączone do programu Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1900 roku jako konkurencja mężczyzn. Zawody wśród kobiet rozpoczęły się w 1976 roku w Montrealu. Ten sport ma charakter cykliczny.
Podczas zawodów wioślarskich zawodnicy siedzą plecami do kierunku jazdy. To główna różnica w stosunku do kajakarstwa i kajakarstwa.
Istnieją dwa rodzaje łodzi, na których pływają wioślarze: huśtawka i bliźniak. Na huśtawkach sportowcy siedzą po obu stronach planszy, a w każdym rzędzie tylko jedno wiosło. Ponadto statki te mogą mieć dwóch, czterech lub ośmiu wioślarzy. Na drugim statku zawodnicy poruszają się za pomocą dwóch wioseł. Te łodzie mogą mieć następujące opcje dla liczby sportowców na pokładzie: jeden, dwa lub cztery.
W skład zespołu może być powołany sternik. Jego płeć powinna być taka sama jak w głównej kompozycji. Jest to warunek wstępu do udziału w igrzyskach olimpijskich, choć nie jest ważny w innych zawodach wioślarskich.
Zawody na lekkich łodziach odbywają się osobno. Takie grzałki są wprowadzane od 1996 roku.
Tor do wyścigów to 2 km linii prostej.
Tego typu rywalizację wyróżnia ciekawostka, że najlepsze wyniki przejazdu toru wyścigowego nie są rejestrowane jako rekordy, a to prawda, bo czas na pokonanie danego dystansu może się wydłużyć ze względu na czynniki niezależne od zawodników. Należą do nich kierunek i siła wiatru, temperatura wody, natężenie i kierunek prądu, a nawet stopień zanieczyszczenia akwenu, w którym odbywają się zawody.
Wioślarstwo zyskało szczególną popularność w Rosji, USA, Australii, Nowej Zelandii, Rumunii i Europie Zachodniej.
Wśród najlepszych wioślarzy płci męskiej można wyróżnić Anglika Steve'a Redgrave'a. On, biorąc udział w pięciu igrzyskach olimpijskich, przywiózł swojemu krajowi 5 złotych medali i 1 brązowy. Najlepszy wynik wśród kobiet należy do Rumunki Elisabeth Lipa-Olenyuk, która na 6 olimpiadach zdobyła 5 złotych medali, 3 srebrne i 1 brązowy medal.
