Zawody szermiercze w szablach i floretach są częścią Letnich Igrzysk Olimpijskich od 1896 roku. W 1900 roku do istniejących dyscyplin dodano konkurs szpady. Kobiety zaczęły brać udział w szermierce na igrzyskach olimpijskich w 1924 roku.
Do walki szermierzy potrzebny jest tor o długości 14 m i szerokości od 1,5 do 2 m.
Sportowcy używają trzech rodzajów broni: szpady, rapiera lub szabli. W zawodach na stopniach lub foliach odnotowuje się liczbę przebić, ponieważ tego typu broń wiąże się z kłuciem. Jeśli walkę prowadzi się na szable, które są jednocześnie bronią siekającą, to ich ciosy również są liczone.
Zawodnicy szpad mają prawo do wstrzykiwania w różne części ciała. Jedynym wyjątkiem jest tył głowy. W tym samym czasie rapier może trafić tylko w tors. Pozostałe strzały się nie liczą. Kolejną różnicą pomiędzy walkami rapierami a mieczami jest kolejność ataków. Szpady szermiercze występują synchronicznie między przeciwnikami, a szermierze foliowi działają w określonej kolejności. Prawo do wstrzykiwania przechodzi od jednego sportowca do drugiego.
Ważne jest, aby szermierze potrafili prawidłowo koordynować swoje działania. Konieczne jest unikanie ataków wroga, zadawanie ciosów i ciosów, a jednocześnie przestrzeganie zasad ustalonych dla tego sportu olimpijskiego.
Aby dokładnie policzyć strzały, zawodnicy noszą biały mundur. Na broń nakłada się bawełnianą końcówkę nasączoną atramentem. Folia, szpada lub szabla w kontakcie z ubraniem szermierza zostawia ślad.
Wielcy zawodnicy szermierki nazywani są „maestrosami”. Wśród rekordzistów zdobytych medali olimpijskich można wyróżnić Włocha Edoardo Manjarottiego, który w latach 1936-1960 zdobył 13 medali, w tym 6 złotych, 5 srebrnych i 2 brązowe. Trochę za Manjarottim jest węgierski lekkoatleta Aladar Gerevich - ma na swoim koncie 10 medali olimpijskich, w tym 7 złotych. W mistrzostwach kobiet wyróżnili się włoscy zawodniczki: Valentina Vezzali i Giovanna Trillini.
