Skoki przez przeszkody wywodzą się z płotków i polowań na konie, które w XVIII i XIX wieku były niezwykle popularne w Europie. W latach 50. XIX wieku na paryskiej Wystawie Jeździeckiej zorganizowano pierwsze oficjalne zawody w pokonywaniu różnych przeszkód na koniu.
Zawody te stopniowo przekształciły się w osobny rodzaj sportu jeździeckiego, który szybko rozprzestrzenił się w wielu krajach Europy i Ameryki. Od drugiej połowy XIX wieku konkursy skoków przez przeszkody odbywały się w Belgii, Niemczech, USA, a od 1889 roku w Imperium Rosyjskim. Nieco później skoki przez przeszkody pojawiły się na Wyspach Brytyjskich, gdzie nadal pozostają jednym z najtrudniejszych i najbardziej honorowych zawodów.
Głównym zadaniem zawodnika w klasycznych skokach przez przeszkody jest pokonywanie przeszkód, które znajdują się na boisku w określonej kolejności przy minimalnej liczbie punktów karnych. Najczęściej spotykany system kar to 4 punkty za złamanie przeszkody lub nieposłuszeństwo konia, a za upadek jeźdźca lub konia, jeźdźca z koniem i 2 nieposłuszeństwo, z reguły przyznaje się dyskwalifikację. Przejazd trasy jest ograniczony ściśle ustalonym limitem czasowym. Przekroczenie tej normy jest karane punktami karnymi, które są przyznawane za każdą nieudaną sekundę.
Zawody odbywają się na arenie lub na otwartym, ogrodzonym terenie o wymiarach co najmniej 60 x 40 metrów. Nowoczesny program Igrzysk Olimpijskich obejmuje 2 rodzaje zawodów w skokach przez przeszkody: mistrzostwo indywidualne o Wielką Nagrodę Olimpijską oraz rywalizację drużynową o Nagrodę Narodów.
Po raz pierwszy skoki przez przeszkody zostały włączone do programu zawodów olimpijskich w 1900 roku. Na II Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu przeszkody pokonywali kolarze z Belgii, Włoch i Francji. Skoki przez przeszkody nie odbyły się na kolejnych dwóch igrzyskach olimpijskich w 1904 i 1908 roku.
Do 1952 r. kawalerzyści wojskowi prowadzili w zawodach osobistych i drużynowych w tym sporcie. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (1952) pierwsze zwycięstwo odniósł cywil - Francuz Pierre d'Oriola. Cztery lata później Angielka Patricia Smith została pierwszą kobietą, która otrzymała brązowy medal w drużynowej konkurencji skoków przez przeszkody. W historii ruchu olimpijskiego były czasy, kiedy nie było zwycięzców w rozgrywkach drużynowych. Tak więc w 1932 roku w Los Angeles testy były tak trudne, że żadnemu z zespołów nie udało się dotrzeć do mety.
Od 1956 roku Niemcy są uznanym liderem w skokach przez przeszkody, zdobywając trzy kolejne złote medale w konkursie drużynowym. Niemiec Hans Gunter Winkler pięciokrotnie został mistrzem olimpijskim, zdobywając zespołowe lub osobiste złoto. W ostatnich dziesięcioleciach Niemcy ponownie pretendują do miana absolutnego lidera.
Nasi zawodnicy w skokach przez przeszkody tylko raz pokazali świetny wynik na igrzyskach olimpijskich. Na XXII Igrzyskach w Moskwie radzieccy sportowcy zdobyli zespołowe złoto i osobiste srebro.
