Podczas II wojny światowej nie było igrzysk olimpijskich. Pierwsze zawody letnie zorganizowano w 1948 roku w Londynie, co stało się znakiem początku pełnoprawnego, spokojnego życia, także w dziedzinie sportu.
Na stolicę igrzysk wybrano Londyn, pomimo fatalnej sytuacji gospodarczej w Wielkiej Brytanii w tym okresie. Kraj nadal utrzymywał system racjonowania wprowadzony w czasie wojny z powodu braku żywności. Była to druga olimpiada w Londynie, pierwsza została zorganizowana w 1908 roku i nie różniła się zakresem.
W sumie w zawodach wzięli udział sportowcy z 59 krajów. Niemcy i Japonia zostały wykluczone z gry jako kraje agresorów podczas II wojny światowej. Związek Radziecki rozważał możliwość wysłania swojego zespołu na zawody, ale nie było to możliwe ze względu na różnice polityczne. Również kilka krajów po raz pierwszy wydelegowało swoich sportowców na igrzyska. Wśród nich była Birma, Wenezuela, Liban i kilka innych krajów.
W nieoficjalnym turnieju drużynowym pierwsze miejsce zajęła drużyna USA. Największe sukcesy osiągnęli amerykańscy biegacze i pływacy, zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Drugie i trzecie miejsce zajęły Szwecja i Francja z silną przewagą nad liderem. Wielka Brytania znalazła się dopiero na 12. miejscu w klasyfikacji generalnej medali według krajów. Drużyna zdobyła tylko trzy złote medale: dwa w wioślarstwie i jeden w żeglarstwie.
Fińska drużyna została niekwestionowanym liderem w gimnastyce. Zdobyła 6 złotych, 2 srebrne i 2 brązowe medale. Za wyjątkowe uznano zawody dla mężczyzn na koniach. Trzech fińskich sportowców otrzymało złote medale, choć początkowo miał wręczyć jeden zestaw nagród.
W boksie argentyńscy sportowcy zdobyli od razu 2 złote. Reprezentacje RPA i Węgier mogły pochwalić się taką samą liczbą nagród. Amerykanie, którzy prowadzą w wielu innych dyscyplinach, zdobyli tylko jeden srebrny medal.
Ciekawy był fakt, że angielska drużyna piłkarska nie mogła znaleźć się wśród medalistów. Złoto powędrowało do Szwecji, srebro do Jugosławii, a brąz do Danii.
