W 1948 roku, po 12-letniej przerwie spowodowanej II wojną światową, wznowiono igrzyska olimpijskie. Stolicą letnich zawodów stał się Londyn, choć to miasto, podobnie jak wiele innych w Europie, zostało mocno zniszczone przez wojnę.
Niektóre tradycyjne państwa uczestniczące nie wzięły udziału w Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Na mecze nie zostały zaproszone drużyny z Niemiec i Japonii ze względu na agresję tych krajów w czasie II wojny światowej. Mimo to Włochy otrzymały prawo do wysyłania swoich sportowców, ponieważ faszystowski reżim w tym kraju został obalony jeszcze przed końcem wojny.
Problemem stało się również zaangażowanie Związku Radzieckiego. Zespół ZSRR otrzymał zaproszenie, ale kierownictwo polityczne postanowiło go nie przyjąć. W rezultacie na mecze przyjechały reprezentacje 59 krajów. Niektórzy z nich brali udział po raz pierwszy w takich zawodach, np. Gujana, Cejlon (obecnie Sri Lanka), Portoryko, Liban, Pakistan, Syria, Trynidad i Tobago, Jamajka i Wenezuela. Wystąpiła także wciąż zjednoczona drużyna Korei, która do tego czasu nie podzieliła się ostatecznie na Północ i Południe. Chiny reprezentował zespół Republiki Chińskiej – tak brzmi oficjalna nazwa Tajwanu. W igrzyskach nie brały udziału Chiny kontynentalne, w których doszło do ustanowienia władzy komunistycznej.
Drużyna USA zajęła pierwsze miejsce w nieoficjalnych klasyfikacjach medalowych ze znaczną przewagą. Tradycyjnie amerykańscy sportowcy pokazali się dobrze. Złoto przyznano drużynie koszykówki USA. Szczególne sukcesy odnieśli pływacy, a także ciężarowcy i zapaśnicy.
Drugie miejsce zajęła szwedzka drużyna. Złoto przyznano drużynie piłkarskiej tego kraju. Również zawodnicy tego stanu, występujący w zapasach grecko-rzymskich, odnieśli wielki sukces. Dobrze spisała się męska drużyna kajakowa.
Trzecia była drużyna francuska. Francuscy kolarze pokazali tradycyjnie wysoki poziom wyszkolenia. Drużyna gospodarzy, Wielka Brytania, zajęła dopiero 12. miejsce. Dwa złote medale zdobyli brytyjscy wioślarze, a jeszcze jeden brytyjski żeglarz.
