XVII Letnie Igrzyska Olimpijskie 1960 odbyły się w Rzymie od 25 sierpnia do 11 września. Były to pierwsze letnie igrzyska olimpijskie dla Włoch, pierwsze zimowe igrzyska w tym kraju odbyły się cztery lata wcześniej w małej miejscowości Cortina d'Ampezzo.
Rzym został wybrany na stolicę XVII Letnich Igrzysk Olimpijskich na 50. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Paryżu 15 czerwca 1955 r. Głównym rywalem Rzymu była Szwajcarka Lozanna, ale w ostatecznym głosowaniu Rzym wygrał z wynikiem 35:24.
Wieczne Miasto było znakomicie przygotowane do zawodów, zawodnicy rywalizowali w 18 kompleksach. Do rywalizacji wykorzystano obiekty historyczne: starożytne łaźnie Karakalli gościły gimnastyków, w Bazylice de Maxentius ustawiono maty zapaśnicze, trasa maratonu biegła starożytną drogą Apia do Koloseum.
O 150 kompletów medali w 18 dyscyplinach walczyło pięć i pół tysiąca sportowców z 83 krajów. Ceremonia otwarcia i zamknięcia Igrzysk odbyła się na nowym stadionie Foro Italico, który mógł pomieścić 90 000 widzów.
Drużyna radziecka przybyła na igrzyska z 285 osobami. Konto złotych medali otworzyła Vera Krepkina, która skakała najdłużej. Ludmiła Szewcowa wygrała bieg na 800m, Elwira Ozolina zdobyła złoto za rzut oszczepem. Irina Press wygrała bieg na 80 metrów, jej siostra Tamara celowała w pchnięciu kulą i rzucie dyskiem, zdobywając srebro, a Nina Ponomareva zdobyła złoty medal.
Wśród sportowców płci męskiej w reprezentacji ZSRR wyróżnili się Wiktor Tsibulenko (złoto w rzucie oszczepem), Wasilij Rudenkow (rzut młotem). Piotr Bolotnikov wygrał wyścig na 10 km, Robert Shavlakadze zwyciężył w skoku wzwyż, Vladimir Golubnichy wygrał wyścig na 20 km.
Amerykańska biegaczka Wilma Rudolph cieszyła się na igrzyskach ogromną popularnością, zdobywając zasłużone złoto. Za swój pełen wdzięku bieg zyskała przydomek Czarna Gazela. Pierwszym mistrzem olimpijskim reprezentującym Afrykę był maratończyk Abebe Bikila (Etiopia), który przebiegł cały dystans boso.
Z naszych bokserów tylko lekki Oleg Grigoriev otrzymał tytuł mistrza. W Rzymie gwiazda wzrosła do Cassius Clay, który zdobył tytuł wagi półciężkiej w wieku 18 lat. Następnie zmienił nazwisko na Muhammad Ali i został wybrany najlepszym mistrzem wagi ciężkiej w boksie zawodowym. Wśród sowieckich zapaśników laureatami nagród zostali Iwan Bogdan, Avtandil Koridze i Oleg Karavaev.
Zawody wygrał wioślarz Wiaczesław Iwanow, powtarzając swój sukces w Melbourne. Radziecka kajakarka Antonina Seredina wygrała single i parę z Marią Shubiną.
Dobrze radzili sobie radzieccy szermierze. Po raz pierwszy w historii igrzysk zwyciężyły florety mężczyzn i kobiet, turniej indywidualny wygrał zawodnik Wiktor Żdanowicz.
Najlepszym sportowcem igrzysk został uznany radziecki sztangista Jurij Własow, który ustanowił rekordy olimpijskie w wadze ciężkiej we wszystkich trzech ruchach, a także w sumie w triathlonie klasycznym (537, 5 kg). Jego rekordy stały się jednocześnie rekordami świata. Lekką ręką Jurija droga do tego tytułu została otwarta dla Wasilija Aleksiejewa, Leonida Zhabotinsky'ego i Andrieja Czemerkina.
Były to pierwsze igrzyska olimpijskie, które miały pełne relacje telewizyjne. Transmisje na żywo były prowadzone w 18 krajach europejskich, z niewielkim opóźnieniem ze względu na różnicę czasu w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Na igrzyskach ustanowiono 74 rekordy olimpijskie, z czego 27 przekroczyło rekordy świata. Sowiecka reprezentacja narodowa utrzymała wiodącą pozycję w nieoficjalnym turnieju drużynowym, zdobywając 103 medale, w tym 43 złote. Drugie miejsce przypadło drużynie USA (71 nagród, 34 złote medale). Trzecia była zjednoczona drużyna Niemiec (RFN i NRD), która zdobyła 42 medale (12 złotych).
