Po raz pierwszy triathlon został włączony do Letnich Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 roku. Ten sport pozwala na ciągły rozwój sprawności fizycznej w pływaniu, bieganiu i jeździe na rowerze.
Od triathlonistów wymagana jest duża wytrzymałość, bo taka konkurencja to przepłynięcie 1,5 km, a następnie 40-kilometrowy wyścig rowerowy. Ostatni etap to bieg na 10 km. Nie ma przerw między ćwiczeniami.
Indywidualne mistrzostwa mężczyzn i indywidualne mistrzostwa kobiet odbywają się na tym samym torze, ale w różnym czasie.
Uczestnicy startują jednocześnie z pontonu. Tak zaczyna się pływanie w otwartym zbiorniku po trójkątnej trasie wyznaczonej przez liny. Trasy nie można skrócić omijając boje. Dozwolony jest każdy styl pływania.
Pierwszy etap wyścigu kończy się za około 20 minut. Następnie odbywa się wycieczka rowerowa. Na torze znajduje się kilka punktów pomocy medycznej. W drugiej części zawodów sportowcy mogą spędzić około godziny lub więcej.
Podczas biegu w biegu warunkiem koniecznym jest ruch na stopach. Zdarza się, że ten wymóg jest trudny do spełnienia, ponieważ ostatni etap jest najtrudniejszy.
Za przeszkadzanie innym sportowcom są kary. Na przykład, jeśli naruszenie miało miejsce w pierwszym etapie wyścigu, pływak, który ingerował w przeciwnika, zostanie opóźniony o pół minuty. Ponadto niektórzy zawodnicy otrzymują żółte ostrzeżenie i czerwoną kartkę dyskwalifikacji.
Podczas Igrzysk Olimpijskich obowiązują pewne zasady dotyczące sprzętu. Podczas pływania sportowcy muszą nosić czapki. Używanie płetw i kamizelek pływackich jest zabronione. Podczas kolarstwa przełajowego musisz nosić kask. Rowery, na których będą jeździć zawodnicy, są sprawdzane dzień przed zawodami pod kątem zgodności z niezbędnymi wymaganiami i normami. Konieczne jest bieganie w butach.
Mimo dużej aktywności fizycznej, jakiej poddawani są uczestnicy triathlonu, ten stosunkowo młody sport zyskał dużą popularność.
