Freestyle to jeden z najmłodszych sportów olimpijskich. Wszedł do oficjalnego programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku w Albertville, a cztery lata wcześniej w Calgary odbyły się pokazy pokazowe. Freestyle obejmuje trzy dyscypliny - muld, skoki akrobatyczne i balet narciarski. Do tej pory do programu olimpijskiego weszły tylko dwa typy: na olimpiadzie nie odbywają się zawody baletowe.
W tłumaczeniu z angielskiego słowo „freestyle” oznacza „free style”. To jest darmowe narciarstwo. Ten sport jest administrowany przez Międzynarodową Federację Narciarską.
Sportowcy przez długi czas zaczęli uprawiać różne akrobatyczne narty. Pierwsze salto zostało zarejestrowane w latach 20. ubiegłego wieku. Jednak miłośnicy narciarstwa klasycznego długo nie chcieli uznać freestyle'u za sport niezależny. Nie traktowali go poważnie i uważali go za swego rodzaju show. Sportowcy z powodzeniem przyciągają turystów do górskich kurortów.
Pierwsze oficjalne zawody w nowym sporcie odbyły się w 1971 roku. Do tego czasu najlepsi mistrzowie akrobatyki i potentaci osiągnęli doskonałą technikę. Regulamin konkursu został opracowany i zatwierdzony siedem lat po pierwszych zawodach. Na Białych Olimpiadach rozgrywane są cztery zestawy nagród. Zawody w skokach muldowych i akrobatycznych odbywają się zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn.
Pierwszą olimpijską dyscypliną freestyle był potentat. Ten typ ma wiele wspólnego z tradycyjnymi rodzajami narciarstwa, ale zawody odbywają się na specjalnych, pagórkowatych trasach. W „erze przedolimpijskiej” utwory te powstały spontanicznie. Wyboje pojawiły się z częstych zakrętów narciarzy w tym samym miejscu. Nowoczesny tor z muldami ma 250 m długości i jest bardziej stromy niż tor slalomowy. Dodatkowo zawodnik musi wykonać 2 skoki akrobatyczne. Pod uwagę brana jest nie tylko szybkość pokonywania dystansu, ale także technika wykonywania zakrętów i skoków.
Na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich w Lillihammer pojawiły się już dwa rodzaje freestyle'u. Do potentata dołączyły skoki akrobatyczne. Sportowcy skakali z trzech trampolin o różnej wysokości. Największa ma wysokość 3,5 m, środkowa 3,2 m, a najmniejsza 2,1 m. Na Igrzyskach w Nagano w 1994 roku było już siedem skoczni narciarskich, a zawodnicy mogli wybrać je według własnego gustu. W każdym konkursie skoków akrobatycznych brane są pod uwagę wyniki dwóch skoków. Panel sędziowski przyznaje punkty za technikę startu, jakość samego skoku oraz element akrobatyczny. Uwzględniany jest również czynnik trudności skoku. Podczas budowy trampolin do skoków akrobatycznych stawiane są dość rygorystyczne wymogi bezpieczeństwa. Teren, na którym lądują zawodnicy, musi być pokryty luźnym, miękkim śniegiem.
