W 1908 roku igrzyska odbyły się po raz pierwszy na terytorium Imperium Brytyjskiego - w Londynie. Chociaż igrzyska olimpijskie nie były tak duże, jak w XXI wieku, stały się ważnym wydarzeniem sportowym w Europie.
Rzym mógł z łatwością stać się stolicą igrzysk w 1908 roku. Przeszkodą były trudności gospodarcze i klęski żywiołowe we Włoszech w 1906 roku, które wymagały dodatkowych kosztów.
W 1908 roku w igrzyskach olimpijskich wzięły udział 23 kraje. Były 22 drużyny, odkąd Australia i Nowa Zelandia wysłały sportowców razem. Po raz pierwszy w historii igrzysk wzięło w nim udział ponad 2000 sportowców, w tym kilkadziesiąt kobiet.
Większość uczestników pochodziła z Europy, ale nie zabrakło również sportowców z USA, Argentyny oraz, jak wspomniano powyżej, Australii i Nowej Zelandii. Oddzielna drużyna rywalizowała z RPA, chociaż w tamtym czasie była jeszcze częścią Imperium Brytyjskiego. Tylko Turcja była reprezentowana z krajów azjatyckich.
Po raz pierwszy na tych meczach ogłoszono nieoficjalny konkurs drużynowy według krajów. Pierwsze miejsce zajął gospodarz zawodów – Wielka Brytania. Za nimi ze znacznym marginesem uplasowały się drużyny z USA i Szwecji.
Imperium Rosyjskie również wysłało swoich sportowców na igrzyska. Delegacja z kraju była nieliczna - tylko 6 sportowców w 3 dyscyplinach sportowych. Jednak te zawody zakończyły się sukcesem dla kraju - otrzymano pierwszy złoty medal olimpijski. Wygrał go łyżwiarz figurowy Nikołaj Panin, dowodząc mocnej pozycji Rosji w sportach zimowych. Należy pamiętać, że w 1908 roku nadal nie było podziału igrzysk na lato i zimę.
Udany był również występ rosyjskich zapaśników - dwóch z nich otrzymało srebro w swoich kategoriach wagowych.
Ogólnie Igrzyska w Londynie były znacznie lepiej zorganizowane niż ubiegłoroczne zawody w Paryżu i St. Louis. Nie bez znaczenia była dbałość o igrzyska rodziny królewskiej – otworzył je król Edward VII, a następca tronu, przyszły Jerzy V, pomógł Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu znaleźć fundusze na dokończenie budowy obiektów sportowych.
