Jedenaste Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1972 roku odbyły się w japońskim mieście Sapporo w dniach 3-13 lutego. Wzięli w nich udział sportowcy z 35 krajów, łącznie 1006 osób. W 10 dyscyplinach rozegrano 35 zestawów nagród.
Druga połowa lat 60. ubiegłego wieku naznaczona była bardzo trudną światową sytuacją polityczną. Rosnąca konfrontacja między ZSRR a Stanami Zjednoczonymi, lokalne konflikty w Azji Południowo-Wschodniej i inne poważne problemy światowe odcisnęły swoje piętno na rozwoju sportu w ogóle, a ruchu olimpijskiego w szczególności.
Na 61. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl), która odbyła się w styczniu 1964 r. w Innsbrucku w Austrii, rozważano kwestie związane z organizacją igrzysk i usunięciem sportowców z RPA z udziału w igrzyskach olimpijskich w 1964 r. Wynikało to z ciągłej dyskryminacji rasowej. Uczestnicy wspólnego spotkania Międzynarodowych Federacji Sportowych i MKOl, które odbyło się 8 lutego 1965 r. w Lozannie w Szwajcarii, rozważali problem wykluczenia wpływu polityki w ruchu olimpijskim.
Pomimo złożoności sytuacji na świecie ruch olimpijski wciąż otrzymywał nowy impuls rozwojowy. Potwierdza to oficjalnie złożony wniosek z dnia 6 października 1965 r. złożony od kierownictwa Narodowego Komitetu Olimpijskiego Japonii do Prezydenta MKOl. Zwrócił się o rozważenie miasta Sapporo jako kandydata na miejsce XI Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku.
Na 64. sesji MKOl, która odbyła się w Rzymie w kwietniu 1966 roku, rozstrzygnięto kwestię wyboru kraju gospodarza igrzysk 11. Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1972. Sapporo wygrało prawo do organizacji igrzysk, pokonując fińskie Lahti, kanadyjskie Banff i amerykańskie Salt Lake City. Igrzyska te były pierwszymi zimowymi igrzyskami olimpijskimi rozgrywanymi poza Stanami Zjednoczonymi i Europą Zachodnią oraz czwartymi w sumie poza tymi regionami (poprzednicy: Melbourne 1956, Tokio 1964, Mexico City 1968).
Zawody odbywały się w Centrum Olimpijskim Makomanai, gdzie rywalizowali biathloniści, łyżwiarze, narciarze, łyżwiarze figurowi i hokeiści, a także na pobliskich górach Teine (narciarstwo alpejskie, saneczkarstwo, bobsleje) i Eniva (zjazd). Na przygotowanie do igrzysk wydano około 550 milionów dolarów.
Najwięcej medali na Igrzyskach Olimpijskich w Sapporo (po trzy złote) zdobyła radziecka narciarka Galina Kułakowa (5 i 10 km, sztafeta) oraz holenderska łyżwiarka Ard Schenck (biegi na 1500, 5000 i 10000 metrów). Sensacją-odkryciem byli japońscy sportowcy-skoczkowie z 70-metrowej trampoliny: Akitsugu Konno, Yukio Kasaya, Seiji Aochi zdobyli wszystkie trzy złote medale w tym sporcie.
Pod względem ogólnej liczby medali zespół ZSRR pewnie wygrał, nieoczekiwanie dla wszystkich, sportowcy z NRD stali się drugimi, po raz drugi występując jako niezależna drużyna.
