Wioska Olimpijska to nazwa osiedla przeznaczonego na rezydencję uczestników igrzysk olimpijskich. Pierwsza taka inwestycja powstała na Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles w 1932 roku. Po zakończeniu imprez sportowych nieruchomość jest zwykle wyprzedana, a wioska staje się regularną dzielnicą mieszkaniową.
Tylko członkowie delegacji sportowej mają prawo mieszkać w wiosce olimpijskiej. Błędem jest jednak myślenie, że składa się ona wyłącznie ze sportowców. Aby osiągnąć sukces, potrzebują profesjonalnego wsparcia.
Żaden sportowiec nie może pojechać na Olimpiadę bez swojego trenera. Trener nadzoruje bezpośrednie przygotowanie fizyczne do występu, a także analizuje mocne i słabe strony przeciwników, opracowuje strategię występu i koryguje błędy.
Udział w zawodach, szczególnie tych, które obejmują kilka etapów selekcji, wymaga dużego stresu fizycznego i emocjonalnego. Urazy podczas występu nie są rzadkością. Dlatego obok olimpijczyków stoją lekarze sportowi i psycholodzy, którzy monitorują kondycję sportowców i pomagają im radzić sobie z obciążeniem.
Przedstawiciele sportów walki (boks, sporty walki itp.) przyprowadzają ze sobą sparingpartnerów. Nie biorą udziału w zawodach, ale pomagają zawodnikowi w utrzymaniu formy.
Ponieważ olimpiada jest ważnym wydarzeniem międzynarodowym, w skład delegacji sportowej wchodzą także urzędnicy - przedstawiciele Narodowego Komitetu Olimpijskiego.
Czasami sportowcy i ich opiekunowie odmawiają pozostania w wiosce olimpijskiej. Zwykle dzieje się tak w przypadku niezadowolenia z warunków w kompleksie mieszkaniowym lub gdy teren jest zbyt daleko od miejsca zawodów.
Ci, którzy nie są częścią delegacji sportowej, mogą dostać się do Wioski Olimpijskiej tylko po otrzymaniu specjalnej akredytacji.
