Figura szachowa o nazwie „koń” lub, właściwie, „koń”, wspomniana przez bohatera Georgy Vitsina w sowieckiej komedii z lat 70. „Gentlemen of Fortune” nie jest jedynym popularnym terminem używanym w starej indyjskiej grze. To właśnie od nauki szachowych rycerzy i gońców zwykle rozpoczynają się klasy przyszłych arcymistrzów. Później pojawiają się roszady, otwory, zugzwangi i inne określenia.
Idź konno
Nauczanie początkujących w jakiejkolwiek sekcji szachowej lub szkole zawsze zaczyna się od opowieści trenera nie tylko o fascynującej historii tego rodzaju sportu intelektualnego, ale także o znaczeniu figur i innych terminów. Opowie w szczególności o tym, jak poprawnie nie tylko poruszać się i uderzać, ale także nazywać pionkami szachowymi i, co najważniejsze, figurami. Że jest królowa, a nie królowa; słonie, nie oficerowie; konie, nie konie; gawrony, nie rundy; a także król jest najważniejszy i najważniejszy na planszy.
Dodatkowo figury podzielone są na „lekkie” i „ciężkie”. Do pierwszych należą ci sami skoczkowie i gońce, do drugich hetmany i wieże. Król w szachach jest zawsze poza konkurencją, wszystkie inne figury i pionki muszą go bronić za wszelką cenę. W rzeczywistości te osiem pionków i osiem w sumie figur (biskupi, rycerze i wieże, które każdy gracz ma parę) to tak zwany materiał na pełnoprawną bitwę sportową w formacie jeden na jednego.
„Materiał” może zarówno tworzyć własną obronę, jak i atakować dobytek innych ludzi. Pionki i pionki poruszają się, to znaczy wykonują ruchy z jednego pola na drugie - poziomo i pionowo. Niektóre - króle i dużo bardziej mobilne królowe, również wiedzą, jak poruszać się po przekątnej. A gońce są tylko po przekątnej. Wyjątkiem od ogólnych zasad gry są rycerze, którzy mogą poruszać się po planszy tylko z literą „G”.
Tablica Discord
Kwadratowe pole szachowe, które jest identyczne w pionie i poziomie, potocznie nazywane jest „planszą” i składa się z 64 pól. Połowę z nich zajmują białe i czarne bierki i pionki, reszta to pola do ruchów. Plansza jest również wykonana w formie kwadratu, 32 pola, w których są białe, a ten sam numer jest czarny. Warunkowa centralna linia pozioma dzieląca pozycje białych i czarnych oddziałów szachowych nazywana jest „demarkacją”.
Zwyczajowo zapisuje się ruchy na specjalnej formie zarówno literami łacińskimi a, b, c, d, e, f, g, h (oznaczenia pól poziomych, z których są wykonane), jak i po rosyjsku K, L, S, F, Kr - skrót koń, wieża, goniec, królowa i król. Ponadto podczas nagrywania używane są liczby od 1 do 8, wskazujące pionowe kwadraty, na które przesunął się pionek lub figura, oraz od 1 do nieskończoności, wskazujące numer ruchu w grze. Roszada jest pisana zerami. Przykładowe posunięcia: 1.e2-e4 (początkowy manewr pionka przez klatkę), 11. 0-0 (krótka roszada), 35. Hd3-d7 + (hetman wykonał szach).
Szach mat
Nazwy tych sytuacji są powszechne i często wymawia się je nie tylko przy tablicy, ale także w mowie potocznej. W grze „szach” odnosi się do bezpośredniego zagrożenia króla ze strony pionka lub pionka przeciwnika, którego można uniknąć jedynie poprzez odsunięcie się, zakrycie lub zjedzenie „sprawcy”. Mat jest również bezpośrednim zagrożeniem dla króla. Ale główna postać „królestwa szachowego” nie może już z niego uciec. Po ogłoszeniu przez jedną ze stron „szach-matu” grę uważa się za wygraną.
Inne najczęstsze sytuacje w grze:
- pat - król nie jest ogłoszony szachem ani matem, ale nie ma możliwości ruchu, remis jest ustalony;
- zugzwang - pozycja nie do pozazdroszczenia jednej ze stron, gdyż każdy jej ruch automatycznie pogarsza sytuację na planszy;
- roszada - jednoczesna zmiana przez króla i jedną z wież ich początkowych pozycji: przy pozycji „krótkiej” król „przeskakuje” wieżę i chowa się za osłoną na najbliższą sobie flankę, przy pozycji „długiej” - do królowej;
- "widelec" - ruch, po którym dwa pionki przeciwnika są zagrożone zbiciem;
- „mat dziecięcy” – beznadziejna pozycja króla w samym debiucie, uzyskana podczas ataku hetmana i gońca, charakterystyczna dla początkujących graczy;
- "błąd" - bardzo poważny błąd, przeoczenie, które doprowadziło do utraty figury lub nawet porażki w grze.
Wieże nad planszą
Rozpoczynając grę, wykonując w niej ruchy startowe, szachista rozgrywa otwarcie. Jej odmiany to różne gambity, obrony i początki. Wychodząc z debiutu i maksymalnie rozwijając swoje figury, gracz automatycznie przechodzi do najdłuższej fazy gry - gry środkowej. A kończy się - zwycięstwem, remisem lub porażką jednego z uczestników - w końcówce. Nawet jeśli masz zwycięską pozycję, możesz zostać pokonany. Aby to zrobić, wystarczy wpaść w kłopoty z czasem. Oznacza to, że miej mało czasu na przemyślenie sytuacji na tablicy. Następnie niech flaga spadnie na twoją tarczę szachową.
