Bieganie na krótkich dystansach różni się tym, że wymaga rozwinięcia maksymalnej prędkości w krótkim czasie. Tutaj liczy się każdy ułamek sekundy, ponieważ każde opóźnienie zmniejsza szanse na wygraną. Aby zapewnić wysokie tempo ruchu od samego początku, sprinterzy stosują tzw. niski start.
Co decyduje o skuteczności niskiego startu podczas sprintu
Rozpoczęcie sprintu stanowi podstawę do jak najefektywniejszego biegania na krótkich dystansach. Sportowiec przyspiesza już od pierwszych kroków. To właśnie na początkowym etapie biegania ważne jest, aby zapewnić sobie przewagę szybkości.
Doświadczeni sprinterzy spędzają dużo czasu na ćwiczeniu początkowej fazy biegu, osiągając szybki zjazd z linii startu.
U zarania lekkoatletyki rozpowszechniony był wysoki start, w którym ciało sportowca jest prawie pionowe. Czasami stosowano różne sztuczki, aby zwiększyć początkową prędkość biegu. Na przykład biegacze próbowali oprzeć się o patyki lub podnosić małe kamienie. Już w starożytności sportowcy używali kamiennych płyt, aby zatrzymać się na starcie.
Niski start wszedł do praktyki biegania sprinterskiego dopiero pod koniec XIX wieku. Dziś ta technika jest uważana za standard, ponieważ jej zalety są oczywiste. Ten rodzaj startu umożliwia natychmiastowe rozpoczęcie biegu w szybkim tempie i rozwinięcie maksymalnej możliwej prędkości na krótkim odcinku.
O skuteczności niskiego startu decyduje fakt, że w momencie zejścia z linii startu środek ciężkości biegacza jest już daleko przed punktem obrotu. Szczególnie ważne jest prawidłowe ułożenie nóg. Będąc pod ostrym kątem do toru, nogi sprintera zapewniają maksymalną siłę odpychania, której nie można osiągnąć przy wysokim starcie.
Technika niskiego startu
Podczas korzystania z niskiego startu stosuje się tak zwane bloki startowe, które są instalowane w różnych odległościach od linii startu. Podkładki podtrzymujące podkładki są ustawione tak, że są nachylone względem powierzchni bieżni pod pewnym kątem.
Dobrze dopasowane ochraniacze optymalnie rozciągają mięśnie łydek, zwiększając prędkość i siłę startu.
Po otrzymaniu sygnału do przygotowania do startu sprinter stawia stopy na blokach, opierając się na rękach. W tym przypadku noga do biegania umieszczana jest na klocku, który znajduje się dalej od linii startu, a noga wahadłowa jest umieszczona na bliższym. Następnie biegacz klęka na kolanie nogi stojącej z tyłu i kładzie ręce wzdłuż linii startu, umieszczając kciuki do wewnątrz. Optymalnie, jeśli ręce są rozstawione na szerokość ramion. Ciało jest wyprostowane przed startem, głowa lekko pochylona w dół.
Słysząc komendę „Uwaga!”, sprinter lekko prostuje nogi, podnosi miednicę i opiera stopy na podkładkach poduszek, jednocześnie napinając mięśnie nóg. Sportowiec trzyma tułów prosto, wzrok skierowany jest w dół. W momencie strzału startowego biegacz aktywnie odpycha się obiema nogami, wyrywa ręce z toru i ostro wyprowadza ciało do przodu, pomagając sobie ruchami zgiętych ramion. To właśnie ta technika pozwala wystartować z maksymalną prędkością.
