Squash to gra, która łączy w sobie zalety badmintona, tenisa i tenisa stołowego. To jeden z najjaśniejszych i najbardziej niezwykłych sportów. Zawody odbywają się w pomieszczeniach zamkniętych. Oprócz placu zabaw potrzebne są specjalne rakiety i lekka piłka.
Squash: podstawy gry
Podstawowe zasady gry w squasha są następujące: gracz lub para sportowców za pomocą rakiety musi wysłać pustą piłkę w odpowiednie miejsce. Po zakończeniu karmienia pocisk musi trafić w ścianę w określonym miejscu. Teraz piłka musi zostać ponownie przeniesiona na rakietę i ponownie wysłana – tym razem jednak na drugą stronę kortu do squasha. Jeśli wszystko zostanie wykonane poprawnie, przeciwnik nie będzie miał czasu na odebranie piłki i nie zdobędzie punktu na swoją korzyść. W przypadku błędu drugi gracz zyskuje przewagę – otrzymuje mu punkt, a pierwszy gracz traci punkt.
Główną cechą gry jest szybkość działania. Podczas ruchu piłka może odbijać się nie tylko od ścian bocznych, ale również od podłogi. Gracze nie mają marginesu błędu: błędne trafienie lub aut liczy się jako punkt przyznany przeciwnikowi.
Historia gry w squasha
Arystokratyczna Anglia jest uważana za miejsce narodzin squasha, czegoś przypominającego tenis. Naukowcy przypisują pierwszą wzmiankę o tej egzotycznej aktywności do 1807 roku, ale gra pojawiła się najwyraźniej znacznie wcześniej.
Nowoczesne korty do squasha z przednią, dodatkowymi bocznymi i tylnymi ścianami pojawiły się znacznie później. W Stanach Zjednoczonych ta gra przeniosła się dopiero w 1970 roku, a następnie dotarła na Bliski Wschód i do Azji. Trzydzieści lat temu squash był już aktywnie grany w Niemczech, Austrii, a następnie w Rosji. Pojawiły się kluby fanów tej gry. Teraz ten ekscytujący sport uprawiają mieszkańcy 100 krajów świata. W 2003 roku squash został uznany za jeden z najzdrowszych sportów na świecie.
Zasady squasha
Zwykle gra dwóch graczy. Celem każdego z nich jest na zmianę uderzanie piłki rakietami tak, aby przeciwnik popełnił błąd lub nie odbił lecącego pocisku. Jedną z głównych zasad jest uderzanie piłki tak, aby dotknęła przedniej ściany nad tzw. panelem akustycznym i poniżej linii wskazującej wyjście. Piłkę można uderzać zarówno latem, jak iw tym momencie piłka odbija się od podłogi. Dozwolone jest uderzenie w dowolną ścianę, ale zazwyczaj piłka jest skierowana na ścianę przednią.
Jeśli jeden z graczy popełni błąd lub nie jest w stanie uderzyć piłki, jego przeciwnik otrzymuje punkt. Ten, kto zdobędzie 11 punktów wcześniej, zostaje zwycięzcą meczu. Ale jeśli poprzedni wynik wynosił 10:10, bieżąca gra trwa do momentu, gdy jeden z partnerów w grze uzyska jeden punkt przewagi (na przykład 13:11).
Standardowy mecz składa się z trzech lub pięciu gier. Pierwsza opcja jest zwykle wybierana przez amatorów; profesjonaliści zazwyczaj grają w pięć gier.
Pierwsza usługa jest losowana. Podczas gry gracz, który wygrał poprzednią partię, serwuje jako pierwszy.
Przed rozpoczęciem meczu serwujący zawodnik określa, z którego pola będzie serwował - z lewej lub prawej strony. Następnie serwujący, zdobywając kolejny punkt, każdorazowo zmienia pole na zagrywkę.
Za prawidłowy serwis uważa się, gdy piłka uderza w przednią powierzchnię powyżej linii przeznaczonej do zagrywki, ale poniżej linii autu. Po odbiciu się od ściany piłka powinna trafić w duży kwadrat przeciwnika. Jeśli piłka uderzy w którykolwiek z linii, serwujący przegrywa zagrywkę. Jeśli gracz popełni błąd podczas serwowania, przeciwnik ma prawo do serwowania.
Serwer musi mieć co najmniej jedną stopę na wybranym kwadracie serwisowym. Nieprawidłowe ustawienie nóżek spowoduje utratę obsługi.
Jeżeli podczas gry wystąpi ingerencja z zewnątrz, zawodnik musi zatrzymać się i poprosić sędziego o powtórzenie aktualnej wymiany. Jeśli w meczu nie ma sędziego, przeciwnicy rozstrzygają spory za obopólną zgodą.
Sędzia ma prawo odrzucić prośbę zawodnika, jeśli:
- gracz nie trafił w piłkę;
- gracz nie podjął niezbędnego wysiłku, aby uderzyć piłkę;
- gracz kopnął piłkę i chybił.
Jeżeli gracz nie uderzy piłki z powodu przeszkody, punkt jest powtarzany. W trakcie gry często pojawiają się sytuacje, w których gracze mogą sobie nawzajem przeszkadzać. Kluczem do uczciwego i uczciwego squasha jest ścisłe przestrzeganie zasad. Jedna z nich mówi: po odbiciu piłki dokładaj wszelkich starań, aby nie przeszkodzić przeciwnikowi w jej uderzeniu.
Gracze w każdym przypadku mają prawo do powtórzenia odcinka, jeśli:
- piłka jest uszkodzona podczas gry;
- w momencie serwu przeciwnik nie był gotowy na przyjęcie piłki;
- jeśli sędzia wątpi w słuszność decyzji w konkretnej sytuacji gry.
Squash: wymagania dotyczące zapasów
Piłka do takiej gry powinna mieć średnicę 40 mm i wagę 24 g. Z wyglądu wszystkie piłki do tej gry są takie same. Różnią się jednak właściwościami roboczymi, w tym szybkością odbicia. Ta różnica pomaga zidentyfikować kolorowe kropki na piłce:
- kropka podwójna żółta - odbicie bardzo wolne;
- jedna żółta kropka - powolne odbicie;
- czerwona kropka - średnie odbicie siły;
- niebieska kropka - szybkie odbicie.
Wybór rodzaju piłki zazwyczaj zależy od poziomu umiejętności zawodników oraz charakteru spotkania (zawodowego lub treningowego).
Maksymalna długość rakiety dozwolona przez przepisy to 686 mm. Szerokość wezgłowia wynosi 215 mm. Szerokość szczeliny pomiędzy poszczególnymi strunami rakiety nie może przekraczać 7 mm. Grubość jakiegokolwiek elementu konstrukcyjnego rakiety nie może przekraczać 26 mm.
Wymagania dotyczące kortów do squasha
Wielkość kortu do squasha została uregulowana już w 1920 roku. Długość boiska nie może przekraczać 9750 mm, a szerokość 6400 mm. Dlatego dla urządzenia takiej kabiny (bloku) wymagane jest określone terytorium. Pola podłogi i ścian kortu wykreśla się zgodnie z regulaminem oznaczania. Wysokość górnej linii wyjściowej wynosi 4570 mm, a dolnej 430 mm. Linia zasilająca jest poprowadzona na wysokości 1830 mm od podłogi. Grube, ukośne linie są zastosowane na bocznych powierzchniach kortu: łączą one outy z przednią ścianą. Linie serwisowe są zaznaczone na przedniej powierzchni, a kwadraty serwisowe są zaznaczone na podłodze. Znaki te są potrzebne tylko wtedy, gdy piłka jest zaserwowana, nie są brane pod uwagę podczas gry.
Za najlepszą powierzchnię kortu do squasha uważa się parkiet, wytarty do lustrzanego połysku. Tylko drewno pozwala uzyskać najlepszy efekt amortyzacji i odciążyć stawy zawodników. Ściany pokoju zabaw są zwykle wykonane ze szkła odpornego na uderzenia. Nawet przy dużym wysiłku nie da się złamać takiego materiału. Ale potłuczone szkło tego rodzaju po prostu rozpadnie się na małe cząstki, nie powodując obrażeń u graczy i widzów. Szkło ma jeszcze jedną zaletę: fanom wygodnie jest śledzić przez nie grę mistrzów. Na najlepszych kortach do squasha szkło traktowane jest w szczególny sposób; zwiększa to jego odporność na wstrząsy.
Do budowy właściwego kortu do profesjonalnej gry w squasha przygotowywana jest platforma wykonana z litych cegieł silikatowych lub ceramicznych. Jego grubość nie powinna być mniejsza niż 200 mm. W przeciwnym razie podstawa nie będzie w stanie wytrzymać obciążenia zrywającego paneli do gry.
Powierzchnie ścian kortu muszą być płaskie, bez nisz i wystających elementów. Kąt między sąsiednimi ścianami musi być odpowiedni. Ściany powinny przylegać do powierzchni podłogi bez ugięcia.
Na placu zabaw lub w sali zabaw, na której zainstalowany jest kort, zaleca się wykonanie wylewki cementowej posadzki, wyposażając ją w hydroizolację. Pęknięcia i dziury na powierzchni podstawy są niedopuszczalne; w przeciwnym razie nie można zagwarantować, że drewniana osłona odpadnie, co może spowodować obrażenia.
Zaleca się wyposażenie kortu do squasha w system sztucznego oświetlenia. Wystarczy wyposażyć witrynę w 8-12 opraw oświetleniowych. Najważniejsze, aby wszystkie ściany były oświetlone równomiernie i równomiernie. Konstrukcja opraw powinna być prosta, aby kula wpuszczana do gry nie utknęła w elementach oprawy.
