Pierwsze igrzyska olimpijskie w powojennych Niemczech odbyły się 27 lat po zakończeniu II wojny światowej. W 1972 roku Monachium było gospodarzem XX Letnich Igrzysk Olimpijskich z hasłem „Happy Games” i lśniącym niebieskim słońcem w logo. Niestety, do palety gier dołączył także żałobny kolor terroryzmu z palestyńskiego „Czarnego września”.
Miejsce Letnich Igrzysk Olimpijskich z jubileuszowym – dwudziestym – numerem seryjnym ustalono w 1966 roku w Rzymie. Następnie w Monachium uruchomiono szeroko zakrojony program przygotowań do festiwalu sportowego. Wybudowano kilkadziesiąt obiektów sportowych z najnowocześniejszym sprzętem, m.in. stadion na 80 tys. miejsc, tor rowerowy, basen, kompleks sportowy itp. Oprócz obiektów sportowych powstała „wioska olimpijska” dla 15 tys., a przed XX Olimpiadą w mieście pojawiło się nawet metro.
Ceremonia otwarcia igrzysk, w której wzięło udział blisko 7200 olimpijczyków ze 121 krajów, odbyła się 26 sierpnia 1972 roku. Już następnego dnia poznano dwóch pierwszych mistrzów olimpijskich i na tych igrzyskach wręczono łącznie 195 kompletów nagród. Niekwestionowanym bohaterem igrzysk był Amerykanin Mark Spitz – pływak siedmiokrotnie startował na starcie i za każdym razem zdobywał złoty medal. Co więcej, wszystkie pływanie zakończyły się nowym rekordem świata. Łącznie w Monachium pobito 46 rekordów świata i 94 rekordy olimpijskie. Wzięli w tym udział także sportowcy Związku Radzieckiego. Tak więc Ludmiła Bragina trzykrotnie poprawiła światowe osiągnięcie na dystansie 1,5 kilometra wśród biegaczy. Innemu biegaczowi Walerijowi Borzowowi udało się wywalczyć dwa złote i jeden srebrny medal. Ogólnie rzecz biorąc, partia i rząd postawili przed sowiecką drużyną zadanie zdobycia 50 złotych nagród i pokonania Amerykanów w klasyfikacji medalowej do 50. rocznicy ZSRR. Olimpijczycy byli w stanie rozwiązać zadanie, wspinając się dokładnie 50 razy na najwyższy stopień podium, i uzupełnili tę liczbę o 49 kolejnych nagród o innej godności. Amerykanie zdobyli tylko o pięć mniej nagród, ale znacznie opóźnili się w liczbie złotych medali (o 17 mniej).
11 dnia igrzysk miał miejsce największy atak terrorystyczny w historii igrzysk. Pięciu palestyńskich terrorystów z Czarnego Września przeniknęło do wioski olimpijskiej i wzięło jako zakładników dziewięciu członków izraelskiej delegacji, zabijając przy tym dwóch sportowców. Terroryści zażądali przewiezienia ich wraz z zakładnikami na lotnisko i udostępnienia helikoptera, do czego zastosowały się władze RFN. Na lotnisku podjęto próbę uwolnienia zakładników, która się nie powiodła – terroryści zabili zakładników, a przy życiu pozostało tylko trzech z nich. Zawody olimpijskie zostały tego dnia przerwane, ale wtedy MKOl postanowił kontynuować igrzyska.
