Piąte Letnie Igrzyska Olimpijskie 1912 odbyły się w Sztokholmie od 6 do 27 lipca. Stolica Szwecji została wybrana na gospodarza igrzysk podczas sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) w Berlinie w 1904 roku.
Uroczyste otwarcie Igrzysk V Olimpiady odbyło się 6 lipca 1912 roku na Stadionie Królewskim. W ceremonii otwarcia wzięli udział król Szwecji Gustaw V i Pierre de Coubertin. Trybuny stadionu, który może pomieścić 32 tys. widzów, zostały wypełnione po brzegi.
W zawodach wzięło udział 2407 sportowców z 28 krajów. Zawody odbyły się w 14 dyscyplinach sportowych, co było nieco gorsze od liczby dyscyplin z poprzedniej olimpiady, ale ogólna liczba zawodów wzrosła. Pięciobój po raz pierwszy pojawił się w programie olimpijskim, po raz pierwszy odbyły się zawody pływackie wśród kobiet. To właśnie na Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie w programie zawodów znalazły się klasyczne dyscypliny – sztafety 4 x 100 i 4 x 400 metrów, a także biegi na 5000 i 10000 metrów.
Rywalizacja toczyła się w bardzo napiętej walce, ale w wielu dyscyplinach sportowych faworyci byli od razu ustalani. Tak więc w biegu na 800 metrów nie było równych Amerykanom – James Meredith, Melvin Shepperd i Ira Davenport.
W biegu na 5 km rozegrała się dramatyczna walka między Finiem Hannesem Kolehmainenem a Francuzem Jeanem Buenem. Zwycięstwo było przewidziane dla francuskiego biegacza, który w przedbiegu ustanowił nowy rekord świata. Sam sportowiec nie wątpił w zwycięstwo, wierząc, że nie ma godnych rywali. Jednak zaraz po starcie wyścigu stało się jasne, że młody fiński zawodnik Hannes Kolehmainen nie zamierza mu się poddać. Przebiegli cały dystans stopa w stopę – jeśli jednemu udało się wyprzedzić, to drugie natychmiast go dogoniło i tak siedemnaście razy. Na sekundy przed metą Francuz zdołał wyprzedzić przeciwnika, ale na ostatnich metrach Fin dogonił go i jako pierwszy zdołał przekroczyć linię mety. Rekord ustanowiony dzień wcześniej przez Francuza został natychmiast poprawiony o 30 sekund, co było naprawdę fenomenalnym osiągnięciem. Na tej samej olimpiadzie Hannes Kolehmainen zdobył jeszcze dwa złote medale w biegu na 10 000 metrów i biegu na 8 000 metrów przełajowym.
Amerykanie prowadzili w pchnięciu kulą, a Patrick McDonald i Ralph Rose zdobyli złoto i srebro. Amerykanie celowali również w 110-metrowych płotkach, złoto wywalczył Fred Kelly.
Bardzo ciekawe były zawody w zapasach. Czas trwania walk był ograniczony do jednej godziny, w przypadku remisu zwycięzca był określany punktami. Ale w półfinale i finale czas nie był ograniczony, w efekcie walka Rosjanina M. Kleina z Finem A. Asikainenem trwała 10 godzin. Fin wygrał. Ponieważ wygrał ją w półfinale, od razu musiał wziąć udział w walce finałowej bez odpoczynku, którą przegrał ze szwedzkim sportowcem. Wszystkie protesty Finów i popierających ich Rosjan zostały odrzucone.
Na tej olimpiadzie było wiele takich niesprawiedliwych decyzji. Tak więc podczas zawodów strzeleckich zaczęło padać. Dla szwedzkich strzelców organizatorzy natychmiast postawili baldachim, a sportowcy z innych krajów nie mogli pod nim wpuszczać. W efekcie Szwedzi zdobyli siedem złotych, sześć srebrnych i cztery brązowe medale. Wygrali również w klasyfikacji generalnej drużyn, otrzymując 24 złote, 24 srebrne i 17 brązowych medali.
Zwycięzcy zostali nagrodzeni na Stadionie Królewskim. Po wręczeniu medali odbył się bankiet, w którym wzięli udział wszyscy uczestnicy konkursu. Pierre de Coubertin mówił o potrzebie organizowania kolejnych olimpiad w jeszcze bardziej zorganizowany sposób i celebrowania ich z radością i harmonią.
