Bobsleje to zjazd na kontrolowanych sankach zwanych bobslejami. Tor do tego zimowego sportu olimpijskiego to pochyła zjeżdżalnia ze sztucznym lodem.
Bobsleje powstały w 1888 roku w Szwajcarii dzięki fantazji Wilsona Smitha, który połączył dwa sanie. Pojechał więc z St. Moritz do Celeriny. Ten niezwykły środek transportu wzbudził zainteresowanie, a pod koniec XIX wieku ustanowiono oficjalne zasady zawodów w nowym sporcie – bobslejach. Pierwsza profesjonalna załoga sań składała się z pięciu osób. Zespół składał się z trzech mężczyzn i dwóch kobiet. Kolejne zawody zaczęły się odbywać w wielu krajach Europy, aż bobsleje stały się tak popularne, że zaczęto na nim organizować mistrzostwa.
Bobsleje zostały włączone do programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1924 roku. Po raz pierwszy zawody w tym sporcie odbyły się w Chamonix na czteroosobowych bobach. Później pojawiły się dwumiejscowe sanie. Składają się z korpusu głównego, siedzeń, ramy oraz przedniej i tylnej osi. Aby kontrolować bob, pierścienie są przywiązane do przekładni kierowniczej.
Sportowcy płci męskiej startują w wyścigach na dwu- i czteromiejscowych bobach, a kobiety tylko na dwumiejscowych saniach.
Bobsleje wymagają specjalnego sprzętu. Obejmuje kaski wykonane z zaawansowanych technologicznie tworzyw sztucznych i syntetyczne buty z ćwiekami na podeszwach.
Zawody bobslejowe trwają dwa dni, w każdym z nich zawodnicy dwukrotnie przejeżdżają przez tor. Zwycięzcą zostaje drużyna, która pokonała dystans w krótszym czasie w sumie wszystkich czterech biegów.
Podczas zjazdu sanki osiągają prędkość do 150 km/h. Fasola jest stale ulepszana od strony technicznej. Przy ich projektowaniu brane są pod uwagę najnowsze osiągnięcia postępu naukowego i technologicznego.
Długość toru bobslejowego jest różna, podobnie jak różnica wysokości na starcie i mecie. Nie ma również szczególnych wymagań dotyczących liczby zwojów lub zagięć.
W 1923 zorganizowano Międzynarodową Federację Bobslejów i Toboganów, zrzeszającą ponad 50 federacji narodowych.
