W 1924 r. środowisko sportowe będzie obchodzić 100. rocznicę pierwszych Igrzysk Olimpijskich dla Głuchych. To od nich rozpoczęła się historia współczesnych turniejów, których uczestnikami są wyłącznie sportowcy niepełnosprawni z różnych powodów. Oficjalna nazwa takich Igrzysk to Paraolimpiada. Odbywają się bezpośrednio po zakończeniu Letnich i Zimowych Igrzysk Olimpijskich na tych samych boiskach sportowych.
Instrukcje
Krok 1
Berlin stał się kolebką organizacji sportowych dla osób niepełnosprawnych. To tutaj w 1888 roku powstał pierwszy klub sportowy dla osób z poważnymi problemami fizycznymi. Ci, którzy zostali pozbawieni możliwości nie tylko wspólnego występu ze zdrowymi zawodnikami, ale nawet treningu.
Krok 2
Nie wszyscy niepełnosprawni sportowcy zostali członkami klubu w stolicy Niemiec, ale tylko głusi. Z udziałem sportowców z chorobami słuchu, od 10 do 17 sierpnia 1924 r. odbyły się w Paryżu pierwsze zawody, które organizatorzy nazwali „Igrzyskami Olimpijskimi Głuchych”.
Krok 3
We francuskim turnieju wzięli udział zawodnicy z dziewięciu krajów europejskich. Reprezentanci Belgii, Wielkiej Brytanii, Węgier, Włoch, Holandii, Polski, Rumunii, Francji i Czechosłowacji rywalizowali o medale w kolarstwie, lekkiej atletyce, pływaniu, strzelectwie i piłce nożnej.
Krok 4
W jednym z dni zawodów, 16 sierpnia, w Paryżu utworzono komisję sportową dla niesłyszących. Później w jej skład weszli przedstawiciele kilku innych krajów. W tym jedyny przedstawiciel bloku socjalistycznego - Jugosławia.
Krok 5
Rozgrywki współczesnych Paraolimpijczyków odbywają się w wielu sportach znanych fanom, ale z uwzględnieniem fizycznych dolegliwości ich uczestników. W szczególności na Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich odbywają się biathlon, narciarstwo biegowe, narciarstwo alpejskie, curling na wózkach i hokej na sankach (na specjalnych saniach z udziałem zawodników bez nóg).
Krok 6
Letni paraolimpijczycy rywalizują w koszykówce na siedząco, siatkówce i tenisie, a także w różnych dyscyplinach lekkiej atletyki, trójboju siłowego, żeglarstwa, pływania, strzelectwa i innych sportów. Kategorie uczestników ustala Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski.
Krok 7
Nie ma specjalnych ograniczeń w dopuszczeniu do konkursu. W różnych grupach, w zależności od rodzaju schorzenia, sportowcy występują bez kończyn, z urazami kręgosłupa, z problemami ze wzrokiem i słuchem. Nawiasem mówiąc, wśród Paraolimpijczyków są profesjonaliści.
Krok 8
Na przykład słynny południowoafrykański sportowiec Oscar Pistorius, który nie ma nóg i doskonale biega na protezach, zdołał nawet zostać uczestnikiem klasycznej olimpiady w Londynie. Czterokrotny mistrz paraolimpijski Rosji Aleksiej Aszapatow grał kiedyś w superlidze siatkówki.
Krok 9
Dobry pomysł na wprowadzenie do sportu osób z urazami układu mięśniowo-szkieletowego po raz pierwszy przyszedł do głowy angielskiemu lekarzowi Ludwigowi Guttmanowi w 1944 roku. W czasie II wojny światowej pracował w Centrum Rehabilitacji dla takich pacjentów w Stoke Mandeville, gdzie leczono pilotów brytyjskich sił powietrznych.
Krok 10
Cztery lata później z inicjatywy dr. Ludwiga Guttmanna odbyły się tu pierwsze Igrzyska Stoke Mandeville. W zawodach łuczniczych wzięło udział 16 żołnierzy. Od 1952 roku turniej stał się w Anglii tradycją.
Krok 11
Wkrótce zwrócił na siebie uwagę szefów MKOl, Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. W 56. MKOl przyznał nawet komitet organizacyjny Igrzysk Stoke Mandeville specjalnym pucharem za „urzeczywistnienie ideałów olimpijskich”. Ostateczne zbliżenie entuzjastów sportów paraolimpijskich z Międzynarodowym Komitetem Olimpijskim nastąpiło w 1960 roku.
Krok 12
Po zakończeniu Letnich Igrzysk w Rzymie odbyły się tu zawody z udziałem 400 niepełnosprawnych sportowców z 23 krajów świata. Turniej ten został uznany przez MKOl za pierwsze prawdziwe letnie Igrzyska Paraolimpijskie. Podobny turniej zimowy nr 1 odbył się na 76. miejscu w Innsbrucku.
Krok 13
Jedną z istotnych różnic między dwoma turniejami olimpijskimi w stolicy Włoch było to, że w drugim z nich nie wzięli udziału przedstawiciele ZSRR. Przecież oficjalnie niepełnosprawni, a tym bardziej tacy sportowcy, w kraju sowieckim nie istniały, nie było gdzie ich ćwiczyć.
Krok 14
Prawdziwy przełom nastąpił dopiero na początku lat 80-tych. Utworzony w 82 roku Międzynarodowy Komitet Koordynacyjny Światowej Organizacji Sportu Osób Niepełnosprawnych od dziesięciu lat oprowadza Paraolimpijczyków po świecie.
Krok 15
Od 1988 roku w Calgary i Seulu Igrzyska Paraolimpijskie są obowiązkowe w miastach i na stadionach, na których właśnie zakończyły się Zimowe i Letnie Igrzyska Olimpijskie. Cztery lata później jednym z ich organizatorów został Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski.
Krok 16
Nawiasem mówiąc, zgodnie z regulaminem Igrzyska Paraolimpijskie powinny nazywać się „paraolimpiadą”. Ale funkcjonariusze MKOl sprzeciwili się temu. Według przedstawicieli sportu litera „O” w nazwie narusza wyłączne prawa komisji do marek „Olympiada” i „Olympic”.
Krok 17
Rosyjscy sportowcy biorą udział w paraolimpiadzie od 1996 roku. Igrzyska 2014 w Soczi stały się wyjątkowe dla krajowych sportowców. Nasza drużyna zdobyła na nich 80 medali, w tym 30 złotych, stając się pierwszym w nieoficjalnych rozgrywkach drużynowych.
Krok 18
A najlepszym wynikiem na Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich było drugie miejsce w Londynie 2012. Na konto Rosjan w stolicy Anglii przyznano 102 nagrody, w tym 36 najwyższej godności. Tylko chińska drużyna wyprzedziła nasz zespół.
