Prawie wszystkie narody świata używały cebuli na pewnych etapach swojego rozwoju. Początkowo służył do polowania lub obrony. Wraz z wynalezieniem broni palnej łucznictwo zostało dalej rozwinięte w sporcie.
Ułatwił to ruch olimpijski, który zyskał na sile po Kongresie w Paryżu w 1894 roku. Łucznictwo było uprawiane od 1900 roku na trzech igrzyskach olimpijskich, ale zostało usunięte z listy olimpijskiej w 1920 roku. Od 50 lat łucznicy nie brali udziału w igrzyskach. Dopiero w 1972 roku na XX Olimpiadzie w Monachium rywalizacja została wznowiona.
Mimo to sport się rozwinął, w 1931 r. utworzono Międzynarodową Federację Łuczniczą, która obejmowała 5 krajów. Odbyły się mistrzostwa świata, opracowano międzynarodowe zasady rywalizacji.
Po powrocie do programu igrzysk olimpijskich rozpoczęto reformy w regulaminie, mające na celu ograniczenie liczby uczestników i zwiększenie rozrywki wrestlingu. Teraz turnieje odbywają się według nowego programu. Celem łucznictwa sportowego jest trafienie strzałą najmniejszego pierścienia wewnętrznego w tarczę o średnicy 1,22 metra. Mistrzostwa rozgrywane są w konkurencjach indywidualnych i drużynowych. Rywalizacja indywidualna rozpoczyna się ćwiczeniem FITA w okręgu (144 strzały na czterech dystansach). Na kolejnych etapach zawody odbywają się w parach, z eliminacjami po porażce. W tych ćwiczeniach zawodnicy strzelają z odległości 70 metrów i strzelają 12 strzałami. Trzyosobowy zespół otrzymuje 27 strzałów. Istnieją 4 zestawy nagród dla kobiet i mężczyzn w mistrzostwach indywidualnych i drużynowych.
W ZSRR sport ten zaczął zdobywać popularność dopiero pod koniec lat 50. XX wieku. Pierwszymi łucznikami byli mistrzowie strzelania kulami Iwan Nowoziłow, Anatolij Bogdanow i Nikołaj Kaliniczenko. Gruziński sportowiec Ketevan Losaberidze wygrał Igrzyska Olimpijskie 1980 w Moskwie, stając się pierwszym i jedynym złotym zwycięzcą w historii sowieckiego sportu w łucznictwie.
Co ciekawe, jest to jedyny sport olimpijski, w którym osoby niepełnosprawne mogą rywalizować w klasyfikacji generalnej.
