Igrzyska Paraolimpijskie to międzynarodowe zawody sportowe dla osób niepełnosprawnych, czyli osób niepełnosprawnych. Odbywają się one po głównych Igrzyskach Olimpijskich, w tych samych miejscach, w których rywalizowali olimpijczycy. Procedura ta została nieoficjalnie wprowadzona od Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988 roku, aw 2001 roku została zapisana w porozumieniu między MKOl i IPC.
Igrzyska Paraolimpijskie mają jednocześnie kilka celów, z których głównym jest udowodnienie, że osoby niepełnosprawne, jeśli zechcą i starają się, mogą wrócić do pełnego i udanego życia. Pomysł, że osoby niepełnosprawne mogą uprawiać sport, należał do Ludwiga Gutmana, neurochirurga ze szpitala Stoke Mandeville w Aylesbury w Anglii, gdzie leczono weteranów II wojny światowej. Aktywnie wprowadzał sport w proces leczenia, udowadniając w praktyce, że jest on użyteczny dla pacjentów nie tylko w sensie fizycznym, ale także psychologicznym.
Pierwsze zawody łucznicze na wózkach Stoke Mandeville odbyły się 28 lipca 1948 r. Zbiegły się w czasie z Igrzyskami Olimpijskimi w Londynie. Potem zaczęto je organizować corocznie, a od 1952 roku, kiedy w zawodach wzięli udział także użytkownicy wózków inwalidzkich z Holandii, uzyskali status międzynarodowy.
W 1960 r. w Rzymie odbyły się IX Igrzyska Stoke Mandeville, organizowane nie tylko dla weteranów wojennych. Dostali bezprecedensową skalę: rywalizowało 400 sportowców na wózkach z 23 krajów. A od kolejnych Igrzysk Olimpijskich, które odbyły się w 1964 roku w Tokio, otrzymały nieoficjalną nazwę „Igrzyska Paraolimpijskie”. W tym samym czasie po raz pierwszy zaśpiewano hymn tych konkursów i podniesiono flagę.
Termin „paraolimpijski” był symbiozą dwóch pojęć: „paraliżu” i „para” (przetłumaczone z greckiego - „blisko”, „blisko”). Czyli niejako podkreślano, że są to zawody sportowe dla osób niepełnosprawnych, rozgrywane w duchu olimpijskich ideałów. Termin „paraolimpiada” został ostatecznie przyjęty w 1988 roku, kiedy w Seulu odbyły się Letnie Igrzyska Olimpijskie. Niepełnosprawni sportowcy rywalizowali w tych samych miejscach, co uczestnicy niedawno zakończonych igrzysk olimpijskich. Było to głęboko symboliczne i wywarło duże wrażenie na publiczności. A w 2001 roku praktyka ta została oficjalnie sformalizowana wspólną decyzją MKOl i IPC.
