Co łączy „indyjskie” filmy z udziałem Goiko Miticha z rosyjską kreacją filmową „Geograf pił globus”? W zasadzie nic poza jednym szczegółem. Zarówno na taśmach studia DEFA, jak iw dramacie Aleksandra Veledinsky'ego z udziałem Konstantina Chabensky'ego, grupy ludzi - odpowiednio dzielnych Indian i zwykłych rosyjskich uczniów - poruszają się po wzburzonej rzece z głazami i bystrzami. Jedni płyną kajakiem, inni tratwą. Ten proces nazywa się raftingiem.
Czy tratwa czy łódź?
W przeciwieństwie do swoich indyjskich i innych przodków, nowoczesna tratwa (przetłumaczona z angielskiego oznacza „tratwa”) wygląda bardziej jak duża nadmuchiwana łódź, a nawet syntetyczny materac. I jest w stanie bez strat pokonywać duże odległości i dość niebezpieczne przeszkody na wodzie. Od czterech do dwudziestu osób może nim pływać z dostatecznym komfortem i bezpieczeństwem, nawet po najbardziej wzburzonej rzece.
W zależności od liczby warstw tratwy dzielą się na jedno- i dwuwarstwowe. Zaletą tych pierwszych, lżejszych i bardziej zwartych, jest łatwość przygotowania do spływu. Główną zaletą tych ostatnich jest większa niezawodność i stabilność na wodzie.
Starożytny rafting
Współczesny rafting nie jest bardzo podobny do klasycznej drewnianej tratwy, ale sam rafting jest znany ludzkości od niepamiętnych czasów. I ci sami dzielni „niemieccy” Indianie, którzy dzielnie walczyli z białymi zdobywcami w kinie, prawdopodobnie nie byli pionierami raftingu, ale przejęli naukę zarządzania swoimi łodziami na dalekiej od gładkiej i spokojnej rzece od dawnych mieszkańców lokalne zbiorniki.
Wykopaliska archeologiczne potwierdzają podobne przypuszczenia. Ich zdaniem łodzie kajakowe, które świetnie prezentują się nawet na najstraszniejszych rzecznych bystrzach, od dawna znane są ludziom i służyły właśnie do pokonywania naturalnych przeszkód wodnych. Rafting był używany do spływów nie tylko dla wojowników, ale także dla wypraw poszukiwaczy złota i myśliwych, ale także do przenoszenia dużych przedmiotów do celów przemysłowych. Na przykład drewno.
Nawiasem mówiąc, czasami coś niewyobrażalnego nazywa się raftingiem. Gdyby tylko coś, co przypomina tratwę, mogło poruszać się po wodzie i być w stanie ominąć przynajmniej jakąś przeszkodę bez strat.
Rafting sportowy
Wraz z rozwojem rzek przez ludzi i różnymi sposobami ich pokonywania, rafting wraz ze slalomem wioślarskim zaczął przeradzać się w prawdziwie ekstremalny rodzaj sportów wodnych. Potrafi wrzucić do krwi uczestników prawdziwe morze adrenaliny i energii.
W dokumentach sportowych taki ruch ludzi w hełmach i kamizelkach ratunkowych na tratwach, a raczej tratwach, nazywany jest naukową frazą: „Drużynowy spływ górskimi rzekami na chwilę, z obowiązkowym pokonywaniem naturalnych i sztucznych przeszkód wodnych”. Załoga takiej tratwy to tak naprawdę profesjonalna ekipa. A jego kapitan pełni również rolę trenera, odpowiedzialnego nie tylko za wynik, ale także za bezpieczeństwo kolegów z drużyny i tratwy.
Raftingowe wydarzenia sportowe składają się z czterech różnych typów: sprintu (lub kwalifikacji), za który drużyna może otrzymać do 100 punktów; sprint równoległy (200 pkt); slalom (300); i wreszcie tak zwany długi wyścig (400). Drużyna z maksymalną liczbą punktów zostaje zwycięzcą turnieju.
Spływ turystyczny
Nadmuchiwany i wygodny zarówno do transportu, jak i do przenoszenia, syntetyczny materac-łódka-tratwa jest bardzo popularny wśród ekstremalnych turystów, którzy kochają ryzyko i emocje. Jest szczególnie poszukiwany wczesną wiosną, kiedy z gór schodzą lawiny śnieżne i wzburzona lub tzw. biała woda płynąca wzdłuż koryt rzek z obfitą pianą i fontannami rozbryzgów lodu.
Za główne przeszkody dla tratw uważa się pojedyncze kamienie, niebezpieczne bystrza (obszary o dużym spadku poziomu wody) i nie mniej niebezpieczne i grożące przewróceniem beczek (obszary o odwrotnym przepływie, który występuje w miejscu opadania wody). Bystrza, które pokonują krokwie, dzielą się na sześć kategorii. Amatorzy i początkujący sportowcy zazwyczaj rywalizują na progach trzeciej lub czwartej kategorii. Profesjonaliści - piąty lub szósty.
Maksymalne zadanie dla wielu turystów, zwłaszcza początkujących, to swoiste pływanie w lodowatej wodzie szalenie chaotycznego strumienia. Ale dla bardziej doświadczonych flisaków to samo zadanie jest inne - pokonać ten straszny strumień, poradzić sobie z nim, ujarzmić „białą wodę” i przetrwać …
